Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Μια συγγνώμη δε μπορεί να διαγράψει αυτομάτως τα πάντα. Ο λόγος σου ήταν πάντα λόγος ενάντια στο δικό μου. Δε χρειάζομαι εξηγήσεις ούτε τερτίπια περιττά, αυτά είναι για εκείνους που υμνούν το θεαθήναι, αποφεύγοντας την ουσία που περιβάλλει τον κόσμο.
Η ουσία της καθημερινότητάς μας είναι οι πράξεις μας και όχι τα λόγια. Μέσα απ’ τις πράξεις μπορείς να δεις πιο καθαρά την ποιότητα του άλλου.
Μπορείς να τον κοιτάς στα μάτια και να λάμπει με πορτοπαράθυρα ορθάνοιχτα η ψυχή σου. Σε μια δύσκολη στιγμή σου μέσα στη μέρα να λες
«Ναι, έχω εσένα!» τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Μόλις χτυπήσει το τηλέφωνο χαράματα είναι εκείνη η πιο γλυκιά φωνή που χωρίς δεύτερη σκέψη θα πάρει κλειδιά, κινητό και θα ‘ρθει να σε βρει όπου και να ‘σαι.
Μόλις χαθεί κάθε ελπίδα μες στο σκοτάδι, στη σκληρότητα του κόσμου, στην πρώτη όψη του άλλου θα χαμογελάσεις κι ας μην το ‘χες σκοπό κι ας είναι όλα μαύρα και σκληρά απέναντί σου.
Οι πράξεις θα σε κάνουν να αντικρίζεις τον άλλο με μια ματιά διαφορετική, καθώς ξέρεις πως είναι το στήριγμά σου, η ανάσα που παίρνεις στον μαραθώνιο της ζωής.
Οι πράξεις θα σε κερδίσουν. Τα λόγια είναι φτωχά, είναι λάμψεις μιας στιγμιαίας ηδονής. Οι πρώτες όμως είναι εκείνες που σε κάνουν να μένεις, να τρέμεις, να συγχωρείς και να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άλλο.
Αν το τηλέφωνο δε χτυπήσει για μια, δυο, τρεις μέρες, δε θα μπεις στον κόπο να παρεξηγήσεις. Δεν θα παρεξηγήσεις καθώς ξέρεις. Ξέρεις πως ανά πάσα ώρα και στιγμή είσαι προτεραιότητα, πως αν δε νιώσεις καλά έχεις ένα στήριγμα ειλικρινούς αγάπης, πως κάθε δυσκολία ή ευκολία είναι πάντα μισή σαν τη μοιράζεσαι στα δύο.
Μέτρα στα δάχτυλα των χεριών σου τις πράξεις και άσε τις λέξεις για τα μεγάλα μυαλά. Εκείνα που θέλουν να μπαλώσουν την απουσία τους με στολίδια γλωσσικά, εκείνα που θέλουν να σε παινέσουν για να ξεχάσεις πως δεν ήταν μαζί σου όταν πραγματικά είχες πέσεις στην ανάγκη τους…