Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ξέρω πως κάθε βράδυ που θα γείρουμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι, θα ονειρευτούμε την ίδια ιστορία.
Ξέρω πως η σκέψη μας θα είναι μια, μια που χωρίζεται σε δυο διαφορετικά μέρη μα αυτό δεν μας νοιάζει πια…
Η ουσία είναι πως η ζωή μας έφερε να ζήσουμε μαζί, κάπου, κάπως, κάποτε.
Ξέρω πως θα σκεφτούμε ποσό τυχεροί είμαστε που εκείνο που ζήσαμε, το ζήσαμε μαζί.
Μαζί!
Μαζί που σημαίνει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο υπάρχει ενωμένο σε ετούτο τον άγριο κόσμο.
Δεν το ζούνε όλοι αγάπη μου εκείνο που φτιάξαμε και ζήσαμε εμείς μαζί, ενωμένοι πάνω σε μια αιώρα αλλά πιο δεμένοι από τον καθένα, πιο δυνατοί να κρατηθούμε μαζί από οτιδήποτε εισέβαλε ανάμεσα μας.
Ετούτο θα σκεφτόμαστε για πάντα, πως είναι, ήταν και θα παραμείνει στην καρδιά και στο μυαλό μας σαν τη μεγαλύτερη τύχη του κόσμου.
Πως θα μας συντροφεύει έως ότου κλείσουμε τα μάτια.
Πως θα νιώθουμε και θα είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του κόσμου, για εμάς, μόνο για εμάς, για τις αγκαλιές που νιώσαμε, για τα φιλιά που δώσαμε, για όλα τα πολύ που γίνανε πράξη και δεν τα αφήσαμε να εξατμιστούν γιατί φοβηθήκαμε.
Για όλα εκείνα τα βράδια που αποχαιρετισθήκαμε σαν να ήταν η τελευταία μας φορά.
Για όλο εκείνο το τώρα, το σήμερα που δεν αφήσαμε να γίνει αν.
Εσύ και εγώ, τυχεροί που το ζήσαμε, τυχεροί που το ζήσαμε μαζί!
