Μια αγάπη, που ούτε θα σε στενεύει, ούτε θα περισσεύει..

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Και σαν φτάσει επιτέλους εκείνη η μέρα, που θα ξυπνήσεις και δεν θα σου λείπει τίποτα πια, που θα είσαι εσύ κι ο εαυτός σου και θα νιώθεις ολόκληρος κι όχι μισός.
Σαν φτάσει, σου λέω, εκείνη η Αγία μέρα, που θα σηκωθείς ελεύθερος κι αποφυλακισμένος από τα παλιά δεσμά σου, που θα έχεις κόψει τα σχοινιά σου μια για πάντα…

Τότε μονάχα φίλε μου, θα αρχίσεις να ανασαίνεις από μόνος σου, χωρίς μηχανική υποστήριξη και δίχως φιάλες και συσκευές οξυγόνου.
Τότε, θα αρχίσεις να στέκεσαι στα πόδια σου μοναχός, χωρίς καμιά βοήθεια και δίχως δεκανίκια.

Τότε ακριβώς, είναι που θα αρχίσουν να σου συμβαίνουν τα πιο μεγάλα θαύματα, έτσι από μοναχά τους!
Τότε, θα ανοίξεις τα παράθυρα διάπλατα να μπει μέσα η ζωή.

Θα δεις μπροστά σου έναν ήλιο φωτεινό, που θα σου γνέφει, “έλα”.
Θα δεις στον καθρέφτη σου ένα άλλο είδωλο, που θα έχει ένα χαμόγελο ίσα με την ψυχή σου κι ακόμη μεγαλύτερο.
Θα βάλεις εκείνο το λευκό πουκάμισο, που τόσο σου πηγαίνει.
Θα βγεις έξω στον δρόμο, σιγοσφυρίζοντας ένα σκοπό χαρούμενο ρε φίλε επιτέλους.

Θα χαιρετήσεις όλο τον κόσμο, λες κι είναι κολλητοί σου από τα παλιά.
Θα περπατάς πιο γρήγορα και πιο ξαλαφρωμένος.
Θα κάτσεις στην λιακάδα και θα πιεις τον πιο γλυκό καφέ σου.
Θα ανάψεις το τσιγάρο σου, όχι για να σε κάψει, μα για να κάψει ότι έχει απομείνει μέσα σου από τους παλιούς καημούς σου…

Κι ίσως, αν κοιτάξεις λιγάκι πιο προσεκτικά γύρω σου, θα δεις μια νέα αγάπη, ακριβώς στο νούμερο σου, που δεν θα περισσεύει κι ούτε θα σε στενεύει.

Μια νέα αγάπη φίλε μου, κομμένη και ραμμένη πάνω σου, σαν το πιο κομψό κουστούμι που φόρεσες ποτέ σου.
Μια αγάπη ρε γαμώτο, ακριβώς στο νούμερο σου, που δεν θα περισσεύει κι ούτε θα σε στενεύει!