Μια αγάπη, που αξίζει να τη μιμηθείς..
Γράφει ο Βασίλης Αβραμίδης
Δύο κούνιες ξανά κενές και δύο σώματα παραπέρα να τις κοιτάζουν με λαχτάρα που κουνιούνται πέρα δώθε σαν φτερά που τις έπαιρνε ο αέρας. Μόλις είχαν σηκωθεί από δαύτες και τώρα αγκαλιά σε ένα παγκάκι για δύο, μιλούν για πράγματα που αγαπούν. Αυτός για αυτήν, αυτή για αυτόν.. Και πάνω στα λόγια και πάνω στην εξομολόγηση, μόνο που αυτή την φορά όχι μπροστά στον παπά, ούτε μπροστά στον Θεό.
Ο ένας μπροστά στον άλλον..
Τώρα γυμνοί και οι δύο, γυμνοί αγκαλιά και ο κόσμος που περνά να παραξενεύεται και κάποιοι άλλοι να θαυμάζουν.. Μα σίγουρα ένα σκηνικό το οποίο κέρδιζε το ενδιαφέρον όλων. Σαν φάρος ήταν η αγάπη τους ένας φάρος που είχε διαφορετικό ρόλο από όλους τους υπόλοιπους. Αυτός δεν ήθελε να αποτρέψει κάποιον να χτυπήσει στα βράχια της αγάπης τους, αλλά αντιθέτως τους καλούσε σαν τις σειρήνες να χτυπήσουν με δύναμη πάνω τους και να ερωτευτούν.
Η αγάπη τους ένα ζωντανό παράδειγμα που όλοι θαύμαζαν λες και ήταν άγαλμα σε μουσείο. Μα στα μουσεία τα εκθέματα δεν μπορούμε ούτε να τα ακουμπήσουν πόσο μάλλον να τα φτάσουμε. Μα τούτη την φορά μπορείς, απλά κάτσε να ακούσεις την ιστορία τους. Και τώρα κοιτάζονται και αφού τα έχουν όλα εξομολογηθεί και έχουν φύγει από πάνω τους είναι και αυτοί πλέον ελαφριοί σαν πούπουλα που μπορεί να τους πάρει ο άνεμος.. Μα η αγάπη τους τόσο ριζωμένη στο χώμα του πάθους που δεν άφηνε τα σώματα να πετάξουν.
Και όσο η καρδιά φώναζε «μείνε εδώ» το σώμα έμενε πιστό και δέθηκε για πάντα εκεί..
Μόνο να ακολουθήσει μπορούσε, μόνο την καρδιά..