Γράφει ο Αλέξανδρος Κοντόπουλος.
Οι χωρισμοί είναι άσχημοι, αλλά δεν έχουν όλοι τον ίδιο συντελεστή δυσκολίας. Το χρονικό διάστημα που έχεις ζήσει μ΄έναν άνθρωπο, αυτά που έχεις ζήσει και δημιουργήσει μαζί του είναι οι παράγοντες που δυσκολεύουν μια τέτοια απόφαση.
Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά, το ”χωρίζουμε” δεν είναι απλή υπόθεση. Εκεί, δίνεις μια πίστωση χρόνου μήπως τελικά αλλάξει κάτι και αποφευχθεί ο χωρισμός. Στην πραγματικότητα, όμως, όταν δυο άνθρωποι δεν ταιριάζουν, το μόνο που μπορεί να συμβεί μελλοντικά είναι να χειροτερέψει η κατάσταση. Αυτό δεν είναι δικό μου θεώρημα. Η θεωρία της ζωής λέει πως με τον καιρό οι διαφορές που έχεις με κάποιον οξύνονται αντί να αμβλύνονται.
Υπάρχει βέβαια μια κατηγορία ανθρώπων που δεν πρόκειται να χωρίσει ποτέ και χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τα παιδιά. Σ΄αυτήν την κατηγορία ανήκει ένας παλιός μου φίλος. Παντρεύτηκε στα 26 μια γυναίκα που του έδινε ζωή με το κομμάτι και λίγο μετά κατάλαβε ότι πρέπει να απομακρυνθεί από εκείνη. Τα παράπονα που μου έκανε για εκείνη ήταν τόσα πολλά, που είχα πειστεί ότι δεν υπήρχε μέλλον μαζί της. Πέρα από το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου τρυφερή μαζί του, δεν έκανε τίποτα για εκείνον. Ούτε καν του μαγείρεψε μια φορά, έτσι για τους τύπους. Εκείνος όμως δεν χώριζε γιατί ο καρπός αυτού του μονόπλευρου έρωτα, είχε αφήσει ένα παιδί. Δεν του ήταν εύκολο να μη βλέπει το παιδί κάθε μέρα. Ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά. Σκέφτηκα τι είναι να θες να φύγεις από μια κατάσταση που σε φθείρει και να μην μπορείς επειδή σε κρατάει ένα παιδί. Κάναμε πολλές συζητήσεις γι΄αυτό το λεπτό ζήτημα. Θα περίμενε να μεγαλώσει λίγο η κόρη του και μετά θα της ανακοίνωνε την απόφαση του.
Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και με καμάρι μου ανακοίνωσε ο φίλος μου ότι περιμένει δεύτερο παιδί. Τότε, κατάλαβα ότι τόσο καιρό μου έλεγε ότι θα χωρίσει απλά για να γίνεται κουβέντα. Δικαιολογίες του στυλ ”θυσιάστηκα για να έχει το παιδί μου αδερφάκι σε κοντινή ηλικία” μπορούν να γίνει πιστευτές μόνο σε άτομα με τον κατώτατο δείκτη ευφυΐας.
Αν θέλεις να χωρίσεις, δεν σε κρατάει κανένα παιδί. Αν δεν αντέχεις τα μούτρα αυτής που παντρεύτηκες, μπορείς να βλέπεις τα παιδιά σου και χωρίς εκείνη. Το ότι δεν θα τα βλέπεις το ίδιο συχνά, δεν είναι λόγος για να υπομένεις μια άρρωστη κατάσταση που κάποια στιγμή θα αντιληφθούν και τα παιδιά. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ένα πιτσιρίκι που μεγαλώνει μέσα σ΄ένα περιβάλλον που επικρατεί ένταση και δυσαρέσκεια, θα εμφανίσει πολλά κατάλοιπα μετά.
Στην πραγματικότητα αυτοί που δεν χωρίζουν για τα παιδιά, δεν πρόκειται ποτέ να χωρίσουν από δική τους πρωτοβουλία. Αυτοί που δεν χωρίζουν για τα παιδιά, απλά δεν μπορούν να χωρίσουν εκείνη που όσο άσχημα και να τους φέρεται, αυτοί συνεχίζουν να γλείφουν το κόκκαλο που τους πετάει. Ίσως κάποτε συνειδητοποιήσουν ότι έφυγε μια ολόκληρη ζωή με κόκκαλα, ίσως να μην το συνειδητοποιήσουν ποτέ. Εύχομαι να ισχύσει το δεύτερο σενάριο…
Join the discussion