Μην μπερδεύεις τη ζωή στην “άλλη φάση”, που περνάει ο άλλος..

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Χθες βράδυ, στο μπαρ, ακούω μια συζήτηση που μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Προσπαθώ να ξεφύγω από τον τύπο που δολοφονεί το “Common People” με τη δική του μοναδική εκδοχή στη σκηνή του καραόκε. Η συζήτηση αφορά ένα φλερτ που μόλις αρχίζει να αναπτύσσεται και τις πιθανότητες επιτυχίας του. Είναι η κλασική εξίσωση που όλοι αναρωτιόμαστε, αλλά κανένας μαθηματικός δεν έχει πάρει τον κόπο να λύσει.

«Είναι σε άλλη φάση», λέει η μία από τις δύο πλευρές της συζήτησης, και κάπου εκεί τα πράγματα σταματούν. Η «άλλη φάση» μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Είτε είναι θέμα χρόνου – φοιτητές σε σύγκριση με εργαζόμενους, παντρεμένοι με ελεύθερους – είτε αφορά τις συνθήκες ζωής, οι πόλοι συχνά δεν πλησιάζουν εύκολα. Ακόμα και αν υπάρχει έλξη, η επικοινωνία είναι δύσκολη όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαφορετικές συχνότητες. Είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις μια συχνότητα στο ραδιόφωνο και να ακούς μόνο παράσιτα.

Αναρωτιέμαι: ποιος θέλει να μπλέξει σε μια κατάσταση που εξ αρχής φαίνεται ακατόρθωτη; Ο έρωτας, που εμφανίζεται μέσα από τυχαία αγγίγματα και βλέμματα, δεν νοιάζεται για τις φάσεις ή τις συγκυρίες. Μπορεί να συναντήσεις κάποιον στο μετρό, να σου χαμογελάσει στο λεωφορείο ή να μοιραστείτε το τελευταίο κρουασάν στο φούρνο της γειτονιάς. Μπορεί να αρχίσετε σαν φίλοι, ή ίσως να καταλήξετε σε μια συζήτηση στο μπαρ για τη ζωή σας. Και ναι, εκείνη τη στιγμή μπορεί να νιώθεις λίγο άβολα όταν συνειδητοποιείς ότι είστε σε «άλλη φάση». Μπορεί να θέλεις κάτι διαφορετικό από αυτό που σου προσφέρει ο άλλος, κι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια σκληρή πραγματικότητα.

Είναι δύσκολο να βλέπεις ανθρώπους σε σχέσεις που θέλουν διαφορετικά πράγματα. Αυτές οι σχέσεις μοιάζουν με πανδοχεία, όπου ο ένας περιμένει να βρει κάτι καλύτερο και ο άλλος πληγώνεται. Βρίσκω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις και είναι σαν να περιμένω να αδειάσει το ποτήρι μου, ελπίζοντας ότι θα έρθει κάτι που πραγματικά θα με ενθουσιάσει.

«Και τι ζητάω;» αναρωτιέμαι. Ο Μαχαιρίτσας και ο Σαββόπουλος το έχουν πει ωραία: ο «παράδεισος» που επιθυμούμε εξαρτάται από τις διαθέσεις του άλλου. Να δώσεις, να πάρεις, να δεις τι σου προσφέρεται. Όπως η αγορά στη λαϊκή, επιλέγουμε αυτά που μας αρέσουν και αφήνουμε πίσω ό,τι δεν μας ικανοποιεί. Αλλά, καθώς τα συναισθήματα δεν είναι εμπορεύματα σε πάγκο της Βαρβάκειου, αυτά που δεν θέλουμε συχνά μας βρίσκουν έτσι κι αλλιώς, και τότε αναγκαζόμαστε να αναμετρηθούμε με την τέλεια ατέλεια της ανθρώπινης φύσης.

Ίσως λοιπόν είναι καλύτερο να αφήσουμε τις «άλλες φάσεις» και να περιμένουμε την τέλεια στιγμή, όταν όλα θα είναι συγχρονισμένα: αστέρια, πλανήτες, επαγγελματικές καταστάσεις, σχέσεις και τόποι κατοικίας. Η ζωή μας μπορεί έτσι να είναι ακριβώς όπως τη θέλουμε, χωρίς εκπλήξεις. Υπέροχο, έτσι δεν είναι;