Γράφει η Λέλα Σακήλια
Με κουράζουν οι ταμπέλες που μας φοράς. Εκείνα τα μικρά, βολικά κουτάκια που φτιάχνεις για να νιώσεις ασφαλής. «Είμαστε φίλοι», «έχουμε χημεία», «είναι κάτι απλό». Λέξεις που χρησιμοποιείς για να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είσαι ερωτευμένος. Ότι αυτό που νιώθεις δεν είναι αρκετά δυνατό για να σε ανατρέψει, για να σε κάνει να χάσεις τον έλεγχο.
Ξέρεις τι με κουράζει περισσότερο; Ότι νομίζεις πως αυτές οι ταμπέλες μπορούν να κρύψουν αυτό που πραγματικά υπάρχει ανάμεσά μας. Ότι μπορείς να κρύψεις τη φλόγα πίσω από τις λέξεις σου, να την πνίξεις μέσα σε μια ψευδαίσθηση λογικής. Αλλά, φίλε μου, η φλόγα δεν κρύβεται. Όσο κι αν προσπαθείς να την καλύψεις, όσο κι αν τη βαφτίζεις με άλλα ονόματα, αυτή καίει. Και οι ματιές σου, οι κινήσεις σου, η σιωπή σου… όλα τη μαρτυρούν.
Δεν καταλαβαίνω γιατί σε τρομάζει τόσο. Γιατί αρνείσαι αυτό που είναι μπροστά σου. Ο έρωτας δεν έχει ανάγκη τις ταμπέλες σου. Δεν τον νοιάζει πώς θα τον βαφτίσεις. Υπάρχει, είτε το θες είτε όχι. Είναι στα βλέμματά μας που διαρκούν λίγο παραπάνω. Στους ψιθύρους που γεμίζουν τις παύσεις. Στις στιγμές που γελάμε και η ατμόσφαιρα αλλάζει.
Με κουράζει η άρνησή σου. Η ανάγκη σου να διαχωρίζεις, να περιορίζεις, να λες στον εαυτό σου ότι αυτό που νιώθεις είναι κάτι μικρό, κάτι ακίνδυνο. Γιατί το βλέπω στα μάτια σου. Κάθε φορά που με κοιτάς, η αλήθεια σου ουρλιάζει, ακόμα κι αν τα χείλη σου δεν λένε τίποτα. Και ξέρεις κάτι; Δεν μπορείς να το κρύψεις από μένα.
Μην με κουράζεις άλλο, λοιπόν. Μην κουράζεις τον εαυτό σου. Δεν είμαι ταμπέλα. Δεν είμαι «κάτι απλό». Είμαι η αλήθεια σου, η φλόγα που δεν μπορείς να σβήσεις, όσο κι αν προσπαθείς. Και αν αυτό σε φοβίζει, τότε ίσως πρέπει να αναρωτηθείς ποιος πραγματικά είσαι. Γιατί εγώ ξέρω. Εσύ;
