Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μείναμε εμείς.
Όχι οι αλάνθαστοι, ούτε οι τέλειοι φίλοι. Αυτοί που είπαν κουβέντες που πόνεσαν, που χάθηκαν για λίγο, που απογοητεύτηκαν — αλλά γύρισαν. Γιατί κάπου ανάμεσα σε όλα, υπήρχε ακόμα εκείνη η μικρή, ξεροκέφαλη αγάπη που δεν παραιτείται.
Δεν ήμασταν ποτέ οι “κολλητοί για πάντα” των φωτογραφιών. Είχαμε φάσεις, αποστάσεις, αμηχανίες. Μας πήρε ο χρόνος, μας πήρε η ζωή. Μα δεν μας πήρε εντελώς. Κάθε φορά που τα πράγματα σοβάρευαν, κάθε φορά που κάτι πονούσε, υπήρχε πάντα εκείνο το μήνυμα — μικρό, απλό, που έλεγε “είσαι καλά;”. Και κάπως έτσι, χωρίς φανφάρες, ξαναρχίζαμε.
Σήμερα, οι περισσότεροι δεν αντέχουν να μείνουν. Φεύγουν μόλις δυσκολέψει λίγο. Φιλία με ημερομηνία λήξης. Αγκαλιές που ξεχνάνε, λόγια που δεν κρατιούνται. Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον θόρυβο, υπάρχουν λίγοι που μένουν. Που σε ξέρουν χωρίς να ρωτάνε. Που σου κρατάνε τον καθρέφτη στα δύσκολα, χωρίς να σε κρίνουν. Που σε αγαπούν στις εκδοχές σου που ούτε εσύ δεν αντέχεις.
Μείναμε εμείς — που δεν μετράμε τα “ποιος πήρε πρώτος τηλέφωνο”. Που δε χρειαζόμαστε εξηγήσεις για κάθε σιωπή. Που μπορούμε να καθίσουμε μαζί χωρίς να πούμε τίποτα και να είναι αρκετό. Που ξέρουμε πως η φιλία δεν θέλει παρουσία κάθε μέρα, αλλά σταθερότητα όταν όλα γύρω αλλάζουν.
Δεν ψάχνουμε το τέλειο. Θέλουμε το αληθινό. Το λίγο, το στραβό, το καθημερινό. Αυτούς που αν τους χρειαστείς, δεν θα ρωτήσουν “τι έγινε”, αλλά “πού να έρθω”. Αυτούς που δεν ντρέπεσαι να δουν τη φθορά σου.
Μείναμε εμείς — όχι γιατί είχαμε χρόνο, αλλά γιατί βρήκαμε τρόπο.
Γιατί μέσα στις φιλίες που σπάνε εύκολα, εμείς μάθαμε να επιδιορθώνουμε.
Κι ίσως αυτό να είναι η πιο αληθινή μορφή αγάπης..
να μπορείς να λες “είμαι εδώ”,
ακόμα κι όταν όλα τα υπόλοιπα
έχουν αλλάξει.
