Μείναμε δυο φίλοι καρδιάς, αλλά ξεχάσαμε να είμαστε φίλοι ζωής.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

“Στα δύσκολα όλα μαζί φίλε μου”. Έτσι λέγαμε για χρόνια τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας και μνημονώντας τα χρόνια, τα δύσκολα, τα βιώματά μας.
Και περνάνε τα χρόνια και μειώνονται τα τσουγκρίσματα.
Λίγο η δουλειά, λίγο οι αλλαγές, λίγο η καθημερινότητα, κάπως λίγο χανόμαστε.
Μιλάμε όμως κάθε μέρα ε;
Τα λέμε κάθε μέρα τα νέα μας ε;
Ένα “τι κάνεις”, “πώς είσαι”, “όλα καλά”;
Και τα έχουμε όλα πει;

Και ξέρω πως στα δύσκολα, πάλι εδώ θα είσαι και πάλι εκεί θα είμαι.
Φίλοι είμαστε άλλωστε και μάλιστα φίλοι καρδιάς, ζωής κι εμπιστοσύνης.

Όμως η καθημερινότητα, έχει μικρά μικρά που μας διαμορφώνουν. Και από αυτά τα μικρά αλλάζουν τα μεγάλα.
Μια λεπτομέρεια τώρα που δεν ήσουν εκεί για να τη συζητήσουμε. Μια λεπτομέρεια παραπέρα..
Και έγιναν πολλές και οι λεπτομέρειες, και έγιναν πολλά κι εκείνα που δεν είπαμε, δεν προλάβαμε ρε αδερφέ!

Και κάπως έτσι, μείναμε δυο φίλοι καρδιάς, αλλά ξεχάσαμε να είμαστε φίλοι ζωής. Κολλητοί.
Μείναμε παρόντες στα δύσκολα ο ένας του άλλου αλλά ξεχάσαμε πώς είναι να μοιράζεσαι ένα γέλιο, δυο κουβέντες χαλαρές, να γελάς, να μιλάς, να τραγουδάς.