Μα δεν γίνεται σου λέω να πονάει η αγάπη..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Δε γίνεται η αγάπη να πονάει, δεν μπορεί να κάνει τις πληγές να τσούζουν μόλις τις ακουμπάμε. Η αγάπη θέλει αγάπη, όχι ψέμα, όχι φόβο, όχι δειλία.

Η αγάπη όμως για να γίνει αγάπη πρέπει να περάσει βήμα βήμα τον περίπλου του Οδυσσέα. Θέλει να γνωρίσει τη μάγισσα εκείνη που με θέλγητρα σε κρατάει κοντά της. Θέλει να γευτεί το δροσερό λωτό κι ύστερα να μετανιώσει για τη λήθη.

Όσο περνάει ο καιρός από «κανένας» γίνεται «αγάπη», μες στο ταξίδι χτίζει με κόπο, με αίμα ένα ένα τα γράμματά της. Όταν φτιάξεις την ταυτότητά της δεν την φοβάσαι. Γνωρίζεις όλα τα υλικά της, όλες τις ηδονές, όλους τους πόνους που πέρασε.

Η αγάπη κρύβει μέσα της ψέματα κι αλήθειες. Εσύ όμως διαλέγεις τι θα πεις και πώς θα το πεις. Ξέρεις την ιστορία της. Εσύ την σκάλισες με την βοήθεια της Μούσας σου, που πάντα θα σε ακολουθεί ό,τι κι αν κάνεις όπου κι αν είσαι.

Ακόμα και με μάτια κλειστά την βλέπεις μπροστά σου. Το φαγητό, το νερό η μουσική είναι άνοστα, ανάλατα μακριά της. Χάνουν την γεύση τους, χάνουν τα χρώματα του κόσμου.

Όταν είναι κοντά σου σε πνίγει. Μια θηλιά τόσο σφιχτή που ίσα ίσα μπορείς και αναπνέεις. Ξέρεις όμως ότι δεν είσαι μόνος. Ποτέ σου δεν ήσουν, γιατί έμαθες να ποθείς, να νοιάζεσαι και να σκοντάφτεις. Να σκοντάφτεις σε κάθε πέτρα, σε κάθε βότσαλο και να σηκώνεσαι πιο δυνατός, πιο ώριμος, πιο «εσύ».

Μέσα απ’ τον άλλο γίνεσαι «εσύ», ένα «εσύ» κατά δικό σου. Ένα «εσύ» μόνο για σένα…