Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην τα πειράζεις τα κουτάκια.
Ρώτησες αν επιτρέπεται;
Ρώτησες αν αντέχουν να μετακινηθούν;
Ρώτησες τι κρύβουν κάτω τους;
Όχι μέσα τους.
Μην μπερδεύεσαι.
Μέσα ανοίγεις, τα κοιτάς, συστήνεσαι, χαμογελάς, όλα καλά.
Κάτω τους;
Εκεί που δεν πιάνει ανθρώπινο μάτι, ρώτησες τι κρύβεται;
Κι αν ρώτησες και σου είπαν τίποτα, σου αρκεί;
Φυσικά και σου αρκεί.
Σε βολεύει να σου αρκεί.
Τι να τα κάνεις τα σκοτάδια, τα φαντάσματα.
Καλή είναι η ζωή χωρίς ερωτήσεις.
Ή τουλάχιστον με προβλέψιμες ερωτήσεις και προμελετημένες απαντήσεις.
Από εκείνες τις άλλες μην κάνεις αν δεν τολμάς να αντικρύσεις την απάντηση.
Θέλουν ψυχή οι άλλες.
Θέλουν ψυχή που να αντέχει το γκρέμισμα.
Ναι μάτια μου.
Το γκρέμισμά.
Εκείνο το γκρέμισμα που μοιάζει με χορό.
Κινήσεις αργές και σταθερές.
Ανάσα. Ματιά.
Συνεχίζεις.
Έχουν μείνει κι άλλα κουτάκια.
Κι εσύ το ξέρεις πως στο τέλος του χορού αυτού δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο.
Κάθε κουτί που γκρεμίζεις από το βάθρο του, θα το κοιτάς, θα του λες τα «κατηγορω» σου, θα του ζητάς τις συγγνώμες που του χρωστάς και θα το ελευθερώνεις.
Μ’ ένα χαμόγελο και μια ευχή.
Όσο σε αγάπησε ν’αγαπηθεί. Κι όσο σε πόνεσε να πονέσει.
Δίκαιη ευχή δεν νομίζεις;
Δίκαιη ευχή για εκείνους τους κισσούς που μπήκαν μέσα στα κουτάκια και για χρόνια τραβούσαν αίμα από το αίμα σου. Ψυχή από την ψυχή σου.
Για όλους εκείνους που θάμπωναν σιγά σιγά τα μάτια σου.
Για καθέναν που σιωπούσε το παιδί μέσα σου.
Ναι, δίκαιη είναι μην σε νοιάζει.
Συνέχισε.
Ήταν πολλά τα κουτάκια.
Πολλές οι «φορεσιές» που ράφτηκαν για σένα χωρίς εσένα.
Μόνο πρόσεξε.
Όταν σε ρωτήσουν «γιατί τα γκρέμισες όλα;» να ξέρεις την απάντηση.
Κι αν με ρωτάς εμένα..
Εγώ κάθε που ήθελα τους δειλούς να τρομάξω, γκρέμιζα τα πάντα για να φύγουν από το θόρυβο.
Δεν χρειαζόταν εγώ να τους διώξω.
Σαν τα ποντίκια μόλις ένιωθαν την καταιγίδα εξαφανίζονταν.
Μου άδειαζαν πιο γρήγορα τη γωνιά.
Κι όταν πια τα είχα όλα γκρεμίσει, όταν όλα ήταν ξεκάθαρα, άνοιγα τα μάτια μου για να δω αν είχα χάσει άλλο ένα στοιχήμα.
Μόνο που μέχρι να σε γνωρίσω.. δεν είχα χάσει κανένα.
Αν θα το χάσω κι αυτό.. θα στο πω μετά το γκρέμισμα.
Μέχρι τότε, θα κρατήσω τα λόγια της μιας περαστικής.
«Μένουμε εκεί απ’ όπου δεν θέλουμε να φύγουμε»