Γράφει η Λέλα Σακήλια
Έρωτας είναι η στιγμή που φοβάσαι μην χάσεις τον άλλον.
Δεν είναι μόνο η αγωνία της απώλειας. Είναι το ταυτόχρονο κάψιμο και η γλυκιά παράνοια που σε κρατάει ξύπνιο. Εκείνη η ανεξήγητη ζήλια που σε χτυπάει ύπουλα, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος. Ο έρωτας είναι η φωνή μέσα σου που λέει: «Αν τον χάσω, τι θα μείνει από μένα;»
Δεν είναι απλώς φόβος. Είναι απόδειξη. Ότι μπήκες, σώμα και ψυχή, βαθιά στο παιχνίδι. Ότι ρίσκαρες τον εαυτό σου, όλα τα τείχη που έχτισες με κόπο, όλες τις άμυνες που σε κρατούσαν ασφαλή. Και τώρα, ξέρεις πια ότι είσαι ευάλωτος. Ότι έχει τη δύναμη να σε τσακίσει.
Είναι εκείνη η ματιά του που πιάνεις τυχαία και νιώθεις πως κάτι μέσα σου γκρεμίζεται. Το χέρι σου που τον ψάχνει μηχανικά στο σκοτάδι, μόνο και μόνο για να βεβαιωθείς πως είναι ακόμα εκεί. Το άρωμά του που μένει στο δέρμα σου και σου θυμίζει ότι, για λίγο, ήταν δικός σου. Είναι αυτή η παράξενη ανάγκη να τον κρατήσεις πιο σφιχτά, σαν να μπορείς να τον κλειδώσεις μέσα σου και να τον προστατέψεις από όλα – ακόμα κι από τον ίδιο σου τον φόβο.
Κι όταν ο φόβος έρχεται, δεν τον διώχνεις. Τον δέχεσαι. Γιατί σημαίνει πως νιώθεις. Πως το ρίσκο που πήρες άξιζε κάθε στιγμή. Γιατί ο έρωτας, αν δεν σε κάνει να τρέμεις στην ιδέα της απώλειας, δεν είναι έρωτας. Είναι κάτι βολικό, κάτι χλιαρό. Και χλιαρό δεν σου αξίζει. Δεν σου άξιζε ποτέ.
Έτσι είναι ο έρωτας. Ένα τρενάκι που άλλοτε σε εκτοξεύει στα ύψη κι άλλοτε σε αφήνει να πέσεις με ορμή. Και ναι, φοβάσαι, αλλά κάθε ανάσα που παίρνεις δίπλα του σε κάνει να θέλεις να ανέβεις ξανά. Γιατί το μόνο που έχει σημασία είναι να πηγαίνετε μαζί. Όλα τα άλλα είναι απλώς θόρυβος.
