Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Το μεγαλύτερο θέμα των ανθρώπων είναι η προσκόλληση με το παρελθόν.
Τι να το κάνω αν έχω τη λογική, αλλά δεν την αφήνω να λειτουργήσει;
Ποια η λογική αν δεν χαίρομαι τις στιγμές μου, αν δεν χαίρομαι τη ζωή επειδή κάποιος ή κάποια στο παρελθόν με πλήγωσε;
Ξέρετε, έμαθα να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους ξεχωριστά στη ζωή μου κι αυτό με έσωσε.
Γιατί, αν και βαθιά πληγωμένη κάποιες φορές, δεν μου έμενε η πληγή.
Την έδιωχνα μακριά, όπως κι αυτούς που μου την παρείχαν.
Δεν πλήγωσα κανέναν ηθελημένα κι ούτε θα πληγώσω ποτέ στη ζωή μου, γιατί έχω ενσυναίσθηση.
Άλλωστε, ο σκοπός μας σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι να πληγώνουμε, αλλά να αγαπάμε.
Κι εγώ έχω μάθει να αγαπάω βαθιά.
Ξέρετε, σκέφτομαι μερικές φορές ότι υπάρχουν κι άνθρωποι που ορέγονται τον πόνο.
Τον κάνουν κτήμα τους και πορεύονται μαζί του.
Ίσως νιώθουν ασφάλεια έτσι.
Δεν θέλουν να τον πετάξουν από πάνω τους, γιατί τον συνήθισαν.
Κι είναι κρίμα, γιατί χάνουν πολλά που συμβαίνουν γύρω τους και μπορεί να μην τα συναντήσουν ξανά ποτέ.
Χάνουν ανθρώπους, χάνουν στιγμές.
Εγώ πάλι θέλω να ζω τις στιγμές, δεν θέλω να τις αφήνω στον πάγο.
Δεν θα σου πω τι να κάνεις, αυτό δεν το ’κανα ποτέ μου.
Απλά να ξέρεις, ότι όλα κινούνται γύρω μας.
Οι εποχές, τα τοπία, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι.
Κι αν δεν φοβάσαι μην με χάσεις, δεν σε θέλω καθόλου.
