Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πολλά. Οι λέξεις οι δικές μας, μας σκοτώσανε. Μας έβαλαν κάτω και έλιωσαν κάθε σταγόνα συναισθήματος που υπήρχε.
Και να φανταστείς πως κάποτε γελάγαμε. Γελάγαμε παρέα με κρύα ανέκδοτα. Αλήθεια, θυμάσαι ακόμα ότι γελάω; Γιατί εγώ το ξέχασα. Με ξέχασα μέσα σε μια συνήθεια, μέσα σε μια μισάνοιχτη συγνώμη, σε πονεμένα δάκρια και στρώματα με αγκάθια.
Κόντεψα να χάσω και το γέλιο μου και το χαμόγελο μου στην προσπάθεια να κρατήσω από τα κέρατα έναν μανιασμένο ταύρο που στο πέρασμα του προκαλούσε πανικό. Μην μπεις στον κόπο να απαντήσεις.
Σε βλέπω, είσαι πάλι έτοιμος για καυγά. Άφησε το για άλλη φορά. Ας είναι αυτές οι λέξεις εκείνες που θα λήξουν όσα ζήσαμε. Να θυμάσαι μόνο πως γελάω. Και εμένα αυτό μου έμεινε από όσα ζήσαμε. Το γέλιο μου και το γέλιο σου.