Γράφει η Αριάδνη.
Νά’μαστε πάλι εδώ. Παραμονές Χριστουγέννων με κρασάκι, φώτα σβηστά κι εσύ να χαζεύεις τα λαμπάκια του δέντρου που χορεύουν συνοδεία χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.
Αυτά είναι και τα μόνα κοινά με ό,τι συνήθως γινότανε τέτοιες μέρες. Φέτος δεν θα υπάρξει μέρα αγοράς όπου, φορτωμένη με τα συμβολικά δώρα αγάπης, θα κλέβεις κάτι από την αίγλη του Άι-Βασίλη. Τα παιδιά σου δεν θα πουν τα κάλαντα και τα ανήψια σου δεν θα το ξημερώσουν σε κάποιο ορθάδικο. Δεν θα μαγειρέψετε πυρετωδώς για το γιορτινό τραπέζι μιας και δεν θα μαζευτείτε σ’αυτό μια ντουζίνα (και κάτι) άνθρωποι.
Ένας χρόνος, μόλις ένας χρόνος πέρασε σαν σίφουνας κι έφερε τα πάνω κάτω. Άλλαξε άρδην τη ζωή και την καθημερινότητα όχι μόνο τη δική σου αλλά και εκατομμυρίων ανθρώπων. Αποφεύγεις να σκεφτείς το μέγεθος των αλλαγών και των επιπτώσεων γιατί είναι τόσο δύσκολο και επίπονο να τα αντιμετωπίσεις στην ολότητά τους.
Ψάχνεις να βρεις κάτι θετικό. Μη γελάς. Ψάχνεις να βρεις κάτι θετικό να εστιάσεις, να πιαστείς, έναν τρόπο για να μπορέσεις να συνεχίσεις, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Σκέφτεσαι πως ίσως αυτή να είναι η καταλληλότερη στιγμή για να πιστέψουμε με όλη μας τη δύναμη στον μικρό Θεό που κρύβουμε μέσα μας και σε Εκείνον που θα γεννηθεί σε λίγες μέρες.
Σκέφτεσαι πως ίσως ήρθε η ώρα να χαμογελάμε εγκάρδια στους ανθρώπους που συναντάμε στα ελάχιστα πια μαγαζιά που πηγαίνουμε, μιας κι αυτό το χαμόγελο γίνεται αντιληπτό μόνο όταν καθρεφτίζεται στα μάτια μας. Πως μπορεί τώρα να είναι η στιγμή να πούμε την πιο ζεστή καλημέρα μας στον γείτονα που θα συναντήσουμε στον δρόμο και ίσως, για πρώτη φορά, να τον ρωτήσουμε αν χρειάζεται κάτι.
Και την αγάπη, αυτή την αγάπη που τόσα χρόνια τη δείχνουμε στους ανθρώπους μας με βλέμματα, αγκαλιές και φιλιά, τώρα θα πρέπει να μάθουμε να την κάνουμε λέξεις και να τη γράφουμε σε μηνύματα ή να την αφήνουμε να φτάνει σ’εκείνους μέσα από τον ήχο της φωνής μας όσο πιο συχνά γίνεται.
Άλλαξαν, όλα άλλαξαν και ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κι εμείς και να γίνουμε πιο ανθρώπινοι.
Ήρθε η ώρα να νοιαζόμαστε περισσότερο για τον συνάνθρωπο και να το δείχνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε, έστω κι από μακριά για λίγο καιρό ακόμη, εύχομαι.