Μέσα στο πλήθος κανείς δεν ξεχώρισε απο μόνος του, αλλά το πλήθος τον έκανε ξεχωριστό..
Έτσι κι εγώ σε ξεχώρισα απο το πλήθος, όχι για να σε κάνω ξεχωριστή γιατί ήδη ήσουν, απλά θέλησα να σου χαρίσω ότι πιο πολύτιμο έχω μέσα μου, κάτι που μόνο εσύ θα μπορέσεις να νιώσεις, ένα συναίσθημα που εκκολάπτεται χρόνια μέσα μου.
Στην αγκαλιά μου έκλεισα δυο λογιών σου λέξεις, η μια μου λέει σ’ αγαπώ, η άλλη δεν θ’ αντέξεις..
Κι εγώ ακόμα αντέχω να προσπερνώ ότι με χαλάει, σε κάθε ελπίδα που σβήνει να σε έχω, ανάβω δυο ανασφάλειες για να κρεμαστώ πάνω στα μην με αφήσεις σου.
Δέχτηκα κάθε παραξενιά σου..
Δέχτηκα κάθε απόμακρο χάδι σου..
Κι εγώ στοιχημάτισα στο πόσο θα κρατήσει η ευτυχία, λες και δεν ήξερα..
Ποτέ δεν κράτησε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, ποτέ δεν χρειάστηκε αυτό το κάτι παραπάνω..
Πάντα πέθαινε πριν καν γεννηθεί..
Δεν είχε σημασία το γιατί, ήταν ήδη νεκρό..
Έχεις νανουρίσει ποτέ νεκρά σου συναισθήματα..;
Σε πήρες ποτέ αγκαλιά για να σε παρηγορήσεις..;
Όλοι μας έχουμε βιώσει πολλά και διάφορα, καταστάσεις χαράς, λύπης, χαμού..
Ποτέ όμως δεν θα καταφέρουμε να πάρουμε αγκαλιά εκείνο που χάσαμε, είτε ήταν απο επιλογή μας, είτε απο επιλογή τους..