Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Φοβερό!
Έχει δημιουργηθεί ένα νέο διαδικτυακό είδος γυναίκας.
Υπάρχει ένας σημαντικά μεγάλος δυστυχώς αριθμός γυναικών, αλλά ευτυχώς Παναγιά μου δεν είναι το σύνολο, που είναι οι τέλειες γυναίκες, οι άξιες για όλα, οι ικανές για τα πάντα, οι αψεγάδιαστες, αλλά ταυτόχρονα και οι απόλυτα άτυχες ρε γαμώτο.
Έχει γεννηθεί ένα νέο είδος γυναίκας, που κρυμμένες πίσω από υπαρκτά ή και ανύπαρκτα κάποιες φορές προφίλ, καταριούνται το κακό το ριζικό τους και τον Θεό που τις μισεί.
Κάθε προφίλ και μια πριγκίπισσα!
Κάθε ηλεκτρονικός λογαριασμός από αυτούς και μια αδικημένη νεράιδα, που της έφαγε την ψυχή ένας κακός κι άχρηστος άντρας.
Τόσες πολλές πληγωμένες, αθώες, κατεστραμμένες, ανυπεράσπιστες, εξαπατημένες, ευαίσθητες κι απονήρευτες πάνω απ΄ όλα δεσποσύνες, δεν το φανταζόμασταν ποτέ ότι μπορεί να υπάρχουν.
Και τελικά από όλες αυτές, ούτε μια ένοχη, ούτε μια με κακές προθέσεις, ούτε μια με πονηρές σκέψεις και με λίγο έστω φταίξιμο.
Ρε ούτε μια σας λέω που να παραδέχεται πως τις άξιζε ότι έπαθε κι ότι κάπου έκανε λάθος. Ούτε μια όμως, απίστευτο!
Κι αν βρεθεί έστω και μια από δαύτες, σπάνιο και συλλεκτικό κομμάτι δηλαδή, που επειδή δεν την παίρνει να κάνει αλλιώς και αναγκαστικά θα πρέπει να παραδεχτεί ότι φταίει…
Αμέσως μετά την παραδοχή για το λίγο της φταίξιμο, πάντα θα υπάρχει ένα “αλλά” που θα την αυτοαθωώνει.
Ακουστέ κάτι όμως πριγκιποπούλες μου!
Στις ριμάδες τις σχέσεις υπάρχουν τουλάχιστον δυο πρόσωπα. Οι ριμάδες οι σχέσεις, όταν χαλάνε υπάρχει και αυτό που λέμε συνυπαιτιότητα και μερίδιο ευθύνης.
Δεν γίνεται δεσποσύνη μου να μην φταις πουθενά, δεν μπορεί να φταίει για όλα ο άχρηστος και εσύ να είσαι το θύμα συνέχεια. Δεν μπορεί να αγγίζεις την τελειότητα και ο αχαΐρευτος να μην το έχει δει ποτέ του, ούτε μπορεί να μην εκτιμάται ποτέ η τεράστια αξία σου.
Αλλά τι σας τα λέω τώρα όλα αυτά;
Ξέρουμε πως δεν φεύγετε από την γνώμη σας, ξέρουμε πως αυτοχρίζεστε τέλειες κι αυτό δεν αλλάζει. Ξέρουμε πως οι φράσεις, “δεν υπάρχουν άντρες σήμερα” και “όλοι οι άντρες είναι ίδιοι”, έχουν καρφωθεί στο στενό μυαλουδάκι σας κι αυτό είναι οριστικό, τελεσίδικο κι αμετάκλητο.
Οκ λοιπόν πληγωμένες κι αδικημένες βασίλισσες, το καταλάβαμε!
Εσείς δεν φταίτε ποτέ και για τίποτα κι αν καμιά φορά φταίτε, αναγκαστήκατε να φταίξετε και άρα, δια της εις άτοπων απαγωγής, είστε και πάλι αθώες.
Το καταλάβαμε σας λέω!
Μην προσπαθήστε άλλο για να μας πείσετε ότι είστε κατατρεγμένες και κακορίζικες πριγκίπισσες, φτάνει, το εμπεδώσαμε λέμε!
Μια χάρη μόνο κάντε μας, όταν βρείτε στον δρόμο σας εμάς τους ενόχους κι άχρηστους βάτραχους, μη μας φιλήσετε για να μας κάνετε πρίγκιπες… κι αυτό δεν είναι παράκληση, απαίτηση είναι.
Αφήστε μας στην ησυχία μας, στην μικρή μας λιμνούλα να κοάζουμε ανέμελοι, να τρώμε τις μύγες μας, να πηδάμε χωρίς νόημα από νούφαρο σε νούφαρο και να το γουστάρουμε κιόλας.
Σας παρακαλούμε δηλαδή, αφήστε μας να παραμείνουμε βάτραχοι, γιατί αυτό μας αρέσει.
Βρε αφήστε μας εμάς με τις άλλες, τις μη τέλειες, με τις γυναίκες που μας αγαπούν με τα λάθη μας και τις ατέλειες μας όλες. Παρατήστε μας με αυτές που μας γουστάρουνε βάτραχους και που δεν είναι γαλαζοαίματες πριγκίπισσες σαν τις σπουδαίες αφεντιές σας.
Μην μας κάνετε αγάπες μου πρίγκιπες, γιατί ούτε εμείς σας αντέχουμε. Άσε που τόση πολύ τελειότητα με τίποτα δεν υποφέρεται. Άσε που δεν ταιριάζουν τα χνότα μας και δεν μπορούμε, ούτε και την διάθεση έχουμε για να σας παλέψουμε.
Με εκτίμηση, ένας βάτραχος!
