Εμείς τον έρωτα τον πιάσαμε από την αρχή, και άξιζε..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Έρχονται ώρες που χάνομαι, νεφελοβατώ και δραπετεύω σε σκέψεις που γίνονται όνειρα και στιγμές που εμφανίζονται μπροστά μου σα σκηνές από την αγαπημένη μου ταινία.
Και ξαφνικά το σύμπαν συνωμοτεί και πάλι με τα θέλω μου και την αλήθεια μου που προσπαθώ να αποφύγω, αφού η εικόνα σου για άλλη μια φορά εμφανίζεται μπροστά μου σα να μην έφυγες ποτέ. Σα να σταμάτησε ο χρόνος σε μια μόνο σκηνή, σε εκείνη που δώσαμε το τελευταίο μας φιλί στο σταθμό των τρένων τη μέρα που γυρνούσα πίσω, στη πόλη που μεγάλωσα απότομα, αποχαιρετώντας σε απλά με ένα « θα τα πούμε».

Που να ήξερα όμως τότε ότι μια απλή φράση θα γινόταν ευχή και θα ζωντάνευε ξανά μέσα στα χρόνια; Ότι ο έρωτας που νιώσαμε θα τον ζούσαμε από την αρχή! Ότι τα τελευταία λόγια που είχαν ειπωθεί ήταν απλά λόγια του αέρα και ότι οι ζωές μας θα συναντιόταν ξανά χωρίς εμπόδια, χωρίς χιλιόμετρα να μας χωρίζουν, χωρίς λεπτά που γινόταν ώρες μακριά σου και χωρίς δάκρυα που στέγνωναν στα μάτια και γυρνούσαν πίσω σα να μην ήθελαν να βγουν.

Εκείνη την αγάπη που αφήσαμε λοιπόν, την πιάσαμε ξανά από την αρχή. Της δώσαμε πνοή και την αναζωπυρώσαμε βάζοντας φωτιά σε όλα τα λάθη που αποδείχθηκαν μικρά και σε όλο τον καιρό που μας κρατούσε χώρια. Σε όλα τα ψέματα που ειπώθηκαν δήθεν πάνω στη στιγμή και σε εκείνα που είπαμε ακόμα και στους ίδιους μας τους εαυτούς.

Κάψαμε τα πάθη μας για να γνωριστούμε από το μηδέν. Μειώσαμε τον εγωισμό μας αυτή τη φορά και βάλαμε μπροστά τα θέλω μας σαν να ήταν όλα αυτά που είχαμε ανάγκη!
Ζωγραφίσαμε ξανά τη ζωή μας με χρώματα του δειλινού και γεμίσαμε το μέσα μας με όμορφες στιγμές, μετατρέποντας τη νύχτα μας σε μέρα και τη ζωή μας σε αυτή που είχαμε ονειρευτεί.

Και όσο η ιστορία μας συνεχίζεται, μια μικρή ζωή μεγαλώνει μέσα μου σα να περίμενε να έρθεις!