Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Όλοι μας μεγαλώσαμε με μια αίσθηση ότι η ασφάλεια είναι το παν. Να ξέρεις πού πατάς, να έχεις τον έλεγχο, να προλαβαίνεις τις απώλειες, να προφυλάσσεις την καρδιά σου. Μάθαμε πως οι σχέσεις χτίζονται σε στέρεες βάσεις. Μα αυτές οι βάσεις συχνά σημαίνουν έλεγχος, προβλεψιμότητα, ακόμα κι έναν τρόπο “καθοδήγησης” του άλλου. Όχι απαραίτητα για να τον περιορίσουμε. Απλώς μια ανάγκη να μη μας πονέσει κανείς ποτέ ξανά.
Κι ύστερα ήρθε εκείνος.
Δεν ακολούθησε κανέναν από τους κανόνες που είχες μάθει. Δε σου επέτρεψε να νιώσεις “σίγουρη”, δε σου έδωσε εγγυήσεις. Δεν μπορούσες να τον προβλέψεις. Δε γινόταν να τον “καθοδηγήσεις”. Όχι γιατί ήταν σκληρός ή απόμακρος, αλλά γιατί ήταν αυθεντικός. Ελεύθερος. Δεν έμπαινε σε κουτάκια. Δε σου έλεγε αυτά που ήθελες να ακούσεις απλώς για να ησυχάσεις. Σου έλεγε αυτά που ένιωθε, κι ας μην τα άντεχες πάντα.
Και για πρώτη φορά κατάλαβες. Δεν είναι αυτή η ανασφάλεια που πονάει, είναι η εγκατάλειψη της αυταπάτης ότι μπορείς να ελέγχεις τα πάντα.
Στην αρχή πανικοβλήθηκες. Όλες οι άμυνες σήμαναν συναγερμό. Πού είναι τα δεδομένα σου; Πού είναι το “αν μου κάνει αυτό, θα κάνω εκείνο”; Πού είναι η ασφάλεια του σχεδίου; Πού είναι η προβλέψιμη τρυφερότητα; Το κουμπί που, αν το πατήσεις, σου εγγυάται την ανταπόκριση;
Δεν υπήρχαν. Υπήρχε μόνο αλήθεια. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, καινούρια. Δεν μπορούσες να στηριχτείς στο “τι σημαίνει αυτό που είπε”, αλλά μόνο στο “τι νιώθω αυτή τη στιγμή μαζί του”.
Ήταν ζωντανό. Και τρομακτικό.
Αλλά μέσα σ’ αυτό το χάος, για πρώτη φορά, υπήρχε αγάπη χωρίς όρους. Όχι γιατί δεν πονούσες, αλλά γιατί δε χρειάστηκε να κρυφτείς. Δε χρειάστηκε να προσποιηθείς. Δεν υπήρχαν ρόλοι, μόνο παρουσία. Εκείνος δεν προσπαθούσε να σε κατακτήσει. Ήταν απλώς εκεί. Και σου ζητούσε να σταθείς κι εσύ. Όχι με σιγουριά, αλλά με ειλικρίνεια.
Και τότε άρχισε η μεταμόρφωση. Κατέρρευσαν τα στηρίγματα του ελέγχου, και στη θέση τους ήρθε κάτι πιο δυνατό. Εμπιστοσύνη. Όχι στον άλλον, αλλά στον εαυτό σου. ‘Οτι μπορείς να αγαπάς χωρίς να κατέχεις. Ότι μπορείς να μένεις χωρίς να απαιτείς. Ότι μπορείς να θυμώνεις χωρίς να εκδικείσαι.
Δε σου χάρισε την ηρεμία που νόμιζες ότι ήθελες. Σου έδωσε κάτι πιο πολύτιμο. Την ελευθερία να νιώσεις. Να είσαι. Να ζήσεις τον έρωτα όχι ως συμβόλαιο, αλλά ως πτήση χωρίς δίχτυ.
Δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο. Δεν είσαι ποτέ “σίγουρη”. Κι όμως, για πρώτη φορά, νιώθεις αληθινή. Αυτό είναι το δώρο. Η αγάπη που δεν περιορίζεται, που δεν ανταλλάσσεται, που δεν τελειώνει επειδή δεν την κατευθύνεις.
Η αγάπη που απλώς… είναι.
Γιατί εκεί που τελειώνει η ασφάλεια, αρχίζει η παρουσία.
