Εκείνη τη νύχτα που με σημάδεψες με τρόπο ανεξίτηλο

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Καιρό τώρα θέλω να σε ρωτήσω για εκείνη τη νύχτα. Εκείνη τη νύχτα που  με κοίταξες για τελευταία φορά. Τότε που έφυγες και με άφησες με τα σημάδια σου επάνω στο κορμί μου, τότε που  έκλεισες τον διακόπτη και δεν ξαναείδα το φως.

Γι’ αυτή τη νύχτα σου λέω. Την θυμάσαι; Την λησμονείς; Εγώ; Πάρα πολύ. Κι όσο κι αν προσπαθώ πολλές φορές να μην φέρνω τη θύμηση σου στο μυαλό μου είναι ακατόρθωτο. Σχεδόν αδύνατο. Γιατί πάντα είσαι εκεί. Πάντα. Κάπου κρυμμένος ανάμεσα στις σκιές. Και καμιά φορά η εικόνα σου ξεπροβάλλει άλλοτε δειλά και  απρόσκλητα και άλλοτε επίτηδες επειδή εγώ το θέλω. Τη μία σε βλέπω να με κοιτάς τρυφερά και την άλλη να είμαστε  χωμένοι κάπου ανάμεσα σε φιλιά και σε  μεταξωτά σεντόνια.

Σε νοσταλγώ, σε λαχταρώ και τα δάκρυα μουσκεύουν το μαξιλάρι μου κάθε τόσο που σε θυμάμαι. Θα ‘θελα να μπορούσα να γύριζα τις σελίδες της ιστορίας μας στην αρχή της, τότε που όλα ήταν ιδανικά, σχεδόν μαγικά. Τότε που όλα έμοιαζαν με όνειρο μα ήταν αληθινά.   Μακάρι να μην είχε γραφτεί τόσο άδοξα το τέλος της, όμως, είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να το αλλάξω. Το τέλος της φανταστικής ιστορίας μας δεν το έγραψε μοναχά ο ένας αλλά  κι οι  δυο μαζί. Δεν ξέρω ακόμη αν έφταιξες περισσότερο εσύ ή εγώ. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έδωσε το έναυσμα για το καθοριστικό μας τέλος.  Το μόνο που ξέρω είναι πως όσο απότομα ήρθες στη ζωή μου άλλο τόσο απότομα  έφυγες από αυτήν. Ακόμη αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν σε έχω ξεχάσει. Πως ακόμη σε σκέφτομαι. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται..

Θυμάμαι ακόμη εκείνο το πρώτο φως που έριξες στη ζωή μου. Ήταν τόσο εκτυφλωτικό που με ζάλισε, με έκανε να παραμιλώ από τον έρωτα σου, με έριξε σε έναν λαβύρινθο πάθους και ηδονής μαζί, από όπου και να ήθελα δεν θα μπορούσα να ξεφύγω. Όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα. Και γιατί να το ήθελα άλλωστε αφού από όταν σε γνώρισα τα πάντα άλλαξαν στην καθημερινότητα μου. Της έδωσες γεύση, άρωμα, χρώμα, την έντυσες με  όνειρα και  ελπίδες, της έδωσες  ζωή! Μύριζα ζωή από παντού. Γιατί το χαμόγελο δεν έλεγε να χαλαρώσει από τα χείλη μου. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη. Ήμουν ερωτευμένη! Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος! Άλλαξα τις αντιλήψεις μου, άλλαξα τον εαυτό μου, έκανα πράγματα που νόμιζα πως ποτέ μου δεν θα έκανα. Από φτωχή έγινα πλούσια. Γιατί ήρθες εσύ και πλούτισες τη φτωχή μου ζωή με πράγματα που δεν είχα ξαναδεί. Με αισθήματα που δεν είχα ξανανιώσει. Έζησα μαζί σου στιγμές που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα τις ξαναζήσω και ξέρω πως αυτές οι στιγμές θα παραμείνουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου.

Ίσως, τελικά, να μην  πάλεψα για σένα όσο έπρεπε.

Ίσως, τελικά, αν δεν είχα ακούσει τους άλλους να ήμουν ακόμη μαζί σου.

Ίσως, τελικά, να μην έφταιγες εσύ για όλα.

Ίσως, τελικά, να μην σε κατάλαβα. Ίσως τελικά να μην έδωσα τη βαρύτητα που έπρεπε στη σχέση μας.

Ίσως, τελικά, να έπρεπε να βάλω λίγο στην άκρη τον εγωισμό μου.

Ίσως, τελικά, αν τα είχα κάνει όλα αυτά τώρα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Ίσως, τελικά, τώρα να καθόμασταν αγκαλιά και να βλέπαμε μαζί τη θάλασσα.

Ίσως, τελικά, να ήμασταν τώρα μαζί και να βλέπαμε τα αστέρια κάτω από τον Αυγουστιάτικο ουρανό.

Ίσως, τελικά, να μην  ξαναβρώ αυτή τη σπίθα που με έκανε να νιώθω ζωντανή.

Ίσως, τελικά, να προτιμούσα να είμαι ένας ακροβάτης που περπατάει σε τεντωμένο σκοινί παρά μία ρομαντική κοπέλα σε μία σχέση συμβατική.

Γιατί ξέρω πως ποτέ πια τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ποτέ πια δεν θα ξανανιώσω αυτή τη δίνη του έρωτα που σε τραβάει μαζί της κι εσύ όχι μόνο δεν θες να σωθείς αλλά αντίθετα θες με απίστευτη λαχτάρα να αφεθείς.

Γιατί τι είναι στ’ αλήθεια ο έρωτας; Ένας ατέλειωτος  χορός πάθους, τρέλας, λατρείας και ηδονής. Ένας χορός που δεν θέλεις ποτέ να τελειώσει. Γιατί ξέρεις πως αν τελειώσει η μαγεία τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως πριν με όποιον καβαλιέρο ή ντάμα και αν ξανά χορέψεις.

Κι αν καμιά φορά κανείς σου πει πως είμαι ευτυχισμένη ψέματα θα είναι. Ψεύτικο χαμόγελο θα φοράω επειδή δεν θέλω κανένας να με λυπάται. Μονάχα εγώ είμαι άξια να με λυπάμαι. Γιατί είμαι εγώ αυτή που μας πενθώ και κανένας άλλος.

LoveLetters