Δεν σου αξίζει τόση λύπη!

Γράφει η Γεώρα

Θα καταγράψω μία μία τις λύπες μου και θα τις πετάξω έξω από το παράθυρο.
Και κάθε φόβο θα τον σκοτώσω με τον ίδιο τρόπο που κι εκείνος με σκότωσε. Όσες φωνές άκουσα, θα τις μεταμορφώσω σε σιωπή. Θα συμφιλιωθώ με τη μοναξιά μου, θα την αγκαλιάσω σφιχτά. Εκείνη με ξέρει, άλλωστε. Έχει ξαγρυπνήσει μαζί μου, έχει ζήσει τα δάκρυα και τα αναφιλητά μου. Έχει ζήσει μαζί μου.

Και μια υπενθύμιση θα γράψω δίπλα από τον καθρέφτη για να την κοιτάζω:
“Δεν σου αξίζει τόση λύπη! Σκούπισε τα δακρυσμένα σου μάτια. Διώξε τον πόνο και χαμογέλα!”

Κάθε πρωί, καθώς θα το διαβάζω, θα κολλάω κι ένα κομμάτι στον κενό εαυτό μου. Ώσπου θα με ξαναβρώ. Και τότε, δεν θα ξαναχαθώ. Γιατί ήδη θα είμαι χαμένη… αλλά και πιο δυνατή από ποτέ!