Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Η αγάπη ή είναι ή δεν είναι. Δεν κάνει εκπτώσεις, δεν παζαρεύει, και σίγουρα δεν σηκώνει ζητιανιά. Αν χρειάζεται να παρακαλέσεις για λίγη προσοχή, για ένα «σε νοιάζομαι» που θα βγει με το ζόρι από τα χείλη του άλλου, τότε συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι ψίχουλα.
Κι εμείς δεν είμαστε για τα ψίχουλα. Δεν γεννηθήκαμε για να ζούμε με τα υπολείμματα που αφήνει κάποιος όταν δεν έχει τίποτα καλύτερο να δώσει. Η αγάπη δεν ζητάει. Δεν κλαίγεται, δεν σκύβει το κεφάλι. Στέκεται περήφανη, ακόμα κι όταν πονάει.
Γιατί το να αγαπάς είναι επιλογή. Και το να σε αγαπούν είναι τιμή, όχι φιλανθρωπία. Δεν μοιράζεται η αγάπη σαν δανεικό που πρέπει να ξεπληρώσεις. Είναι αληθινή μόνο όταν δίνεται ελεύθερα, ολόκληρη, χωρίς δισταγμούς.
Όταν φτάνεις στο σημείο να παρακαλάς για λίγη αγάπη, χάνεις. Χάνεις τον αυτοσεβασμό σου, τη φωνή σου, τον εαυτό σου. Γίνεσαι σκιά, εξαρτημένος από το αν ο άλλος αποφασίσει να σου πετάξει ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα «σε θέλω». Και αυτό; Αυτό είναι προδοσία. Όχι από εκείνον. Από σένα.
Η αγάπη θέλει θάρρος. Θέλει δυο ανθρώπους που στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον ίσοι, όχι αφεντικά και υπηρέτες. Θέλει να ξέρεις ότι όταν δίνεις, δε θα σου επιστραφεί μόνο το κενό. Κι αν δεις ότι ζητιανεύεις, είναι ώρα να φύγεις. Γιατί αν δεν το κάνεις, θα ξεχάσεις πώς είναι να ζεις.
Δεν είμαστε εδώ για να βολευτούμε σε μισές αγάπες. Δεν είμαστε εδώ για να ζούμε από τα «ίσως» και τα «κάποτε». Η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάς περιμένοντας κάποιον να καταλάβει την αξία σου.
Αν η αγάπη που σου δίνουν δεν είναι αρκετή, μην τη ζητιανέψεις. Σήκωσε το κεφάλι, κλείσε την πόρτα, και φύγε. Γιατί η αγάπη που αξίζει δεν χρειάζεται παρακάλια. Έρχεται δυνατή, γεμάτη, και στέκεται δίπλα σου, χωρίς να της ζητήσεις τίποτα.