Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μπορείς να γίνεις τα πάντα για κάποιον. Να σταθείς σαν βράχος όταν όλα γύρω του μοιάζουν να βουλιάζουν. Να τον αγαπήσεις πέρα από κάθε όριο, με τις ρωγμές του, τα λάθη του, και τα πιο βαθιά του σκοτάδια. Να του δώσεις κομμάτια από τη δύναμή σου, ακόμα κι όταν νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις. Να τον συγχωρήσεις ξανά και ξανά, να τον τραβήξεις πίσω από το χείλος του γκρεμού όταν εκείνος είναι έτοιμος να πηδήξει.
Αλλά ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις. Δεν μπορείς να τον κάνεις να δει αυτό που βλέπεις εσύ. Την καλύτερη εκδοχή του. Δεν μπορείς να του φορέσεις τα δικά σου μάτια, όσο κι αν το εύχεσαι. Γιατί, όσο κι αν του φωνάζεις ότι είναι ικανός, δυνατός, πολύτιμος, εκείνος ακούει μόνο τη δική του φωνή. Τη φωνή που λέει «Δεν είσαι αρκετός».
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη και να βλέπουν μόνο ό,τι μισούν. Να μετρούν τις αποτυχίες, τα λάθη, τις πληγές. Και τότε, έρχεσαι εσύ. Τον κοιτάς στα μάτια και του λες ότι τον αποδέχεσαι. Ότι τον εμπιστεύεσαι, ακόμα κι όταν δεν εμπιστεύεται εκείνος τον εαυτό του. Αλλά αυτό, αντί να τον γεμίσει, τον τρομάζει.
«Πώς με πιστεύεις, ενώ εγώ δεν πιστεύω το τομάρι μου;» Δεν θα στο πει ποτέ ευθέως, αλλά θα το καταλάβεις. Στη σιωπή. Στην απόσταση που θα δημιουργήσει. Στα βλέμματά του που θα αποφύγουν το δικό σου. Και το πιο σκληρό είναι ότι εσύ ξέρεις. Ξέρεις ποιος μπορεί να γίνει. Βλέπεις το φως μέσα του όταν εκείνος βλέπει μόνο σκοτάδι.
Αλλά να θυμάσαι: Η σωτηρία δεν δίνεται. Κερδίζεται. Δεν μπορείς να σώσεις κάποιον που δεν θέλει να σωθεί. Μπορείς μόνο να δείξεις τον δρόμο, να γίνεις ο καθρέφτης που θα του δείξει τι μπορεί να είναι. Αλλά το αν θα το δει, εξαρτάται από εκείνον.
Και το πιο δύσκολο; Όταν σε διαψεύσει. Όταν επιλέξει το χάος του αντί για την πίστη σου. Πονάει. Σε λυγίζει. Αλλά τότε καταλαβαίνεις ότι το να προσπαθείς να σώσεις κάποιον που δεν βλέπει τον εαυτό του αξιόλογο, είναι σαν να γεμίζεις έναν τρύπιο κουβά.
Όσο κι αν δίνεις, εκείνος πρέπει να θέλει να γεμίσει. Και αν δεν το κάνει; Πρέπει να φύγεις. Γιατί δεν μπορείς να πονάς για πάντα για κάποιον που αρνείται να δει την αλήθεια του.
