Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος
Πειράζει που απόψε δεν θέλω να κάνουμε τίποτα “ιδιαίτερο”;
Που δεν θέλω εντυπωσιακές εξόδους, ούτε φωτογραφίες, ούτε stories, ούτε να χτίσουμε άλλη μια “τέλεια” βραδιά που μοιάζει με όλες τις άλλες εκεί έξω;
Πειράζει που το μόνο που ζητάω είναι να είμαστε εμείς;
Να αράξουμε, να αφήσουμε την πόρτα κλειστή στον κόσμο και τα “πρέπει” του;
Να βάλουμε μια χαζή ταινία που πιθανότατα δεν θα παρακολουθήσουμε ποτέ με προσοχή, γιατί θα μιλάμε, θα σχολιάζουμε, θα γελάμε με τα ίδια χαζά σημεία;
Δεν θέλω πολλά σήμερα.
Θέλω απλότητα.
Να ακουμπάω πάνω σου, να νιώθω το δέρμα σου κάτω από τα χέρια μου και τον κόσμο να μικραίνει μέχρι να χωράει σε αυτόν τον καναπέ.
Θέλω να απλωθείς δίπλα μου χωρίς μακιγιάζ, χωρίς “πως φαίνομαι”, χωρίς “μια στιγμή να ετοιμαστώ”.
Θέλω να είσαι απλά εσύ — αυτή που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλες.
Η ανυπόγραφη, η αβίαστη, η αληθινή.
Να μιλήσουμε για ό,τι μας έμεινε μέσα από την μέρα, για τα απλά, τα αστεία, τα άβολα, τα όμορφα, τα βαρετά.
Να κάνουμε αυτά τα μικρά αγγίγματα που μοιάζουν με σπίτι — εκείνη η επαφή που δεν φωνάζει, δεν υπόσχεται, δεν αποδεικνύει τίποτα σε κανέναν.
Απλώς υπάρχει.
Και είναι αρκετή.
Ξέρεις τι;
Δεν με τρομάζει η ηρεμία μαζί σου.
Με ηρεμεί.
Και αυτό για μένα είναι πιο σπάνιο από όλα τα “ιδιαίτερα” που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Όταν μπορείς να μείνεις δίπλα στον άλλον χωρίς να χρειάζεται να γεμίζεις κάθε σιωπή, χωρίς να αποδεικνύεις κάτι, χωρίς να προσπαθείς να είσαι “κάπως”…
Τότε είσαι στο σωστό μέρος.
Κι απόψε, το σωστό μέρος είναι δίπλα σου.
Χωρίς σχέδια, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προσδοκίες.
Μόνο δύο κορμιά κοντά, δύο σκέψεις που ξεκουράζονται, δύο ανάσες που ταιριάζουν.
Μόνο εσύ και εγώ, με τον δικό μας ρυθμό.
Αν αυτό δεν είναι αρκετό για τον κόσμο εκεί έξω…
εμένα μου είναι υπεραρκετό.
Γιατί κάποιοι χρειάζονται τα εντυπωσιακά.
Εγώ χρειάζομαι εσένα — στο απλό.
Στο αληθινό.
Στο σήμερα.
Κι απόψε, τίποτα δεν είναι πιο ιδιαίτερο από αυτό.
