Δεν είναι ο έρωτας που πονάει. Οι θύμησες είναι που πληγώνουν
Γράφει η Luna Punk.
Ο έρωτας δεν πονάεi, η θύμηση είναι εκείνη που πληγώνει.
Ο έρωτας σου χαρίζει φτερά,η θύμηση ζητάει να τα πάρει κάποια μέρα πίσω βίαια.
Ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις ανίκητος,η θύμηση σε βουλιάζει στα τάρταρα της αβύσσου.
Ο έρωτας σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο κι αιτία στη μέση του δρόμου, η θύμηση αφήνει τα δάκρυα σου να τρέχουν ανεξέλεγκτα.
Ο έρωτας σε κάνει ν’αντέχεις και να ονειρεύεσαι,η θύμηση σου χτίζει ένα αβάσταχτο κλουβί θλίψης και ‘κει μέσα σε φυλακίζει.
Ο έρωτας σε στέλνει ένα βήμα παραπέρα,ξεπερνάς τον εαυτό σου και θέλεις να γίνεις καλύτερος,η θύμηση σου χτυπάει ελαφρά την πλάτη με συμπόνοια και σου ψιθυρίζει πως δεν ήσουν αρκετός.
Ο έρωτας σε μεθάει,η θύμηση σε ξεχνάει.
Ο έρωτας σου χαρίζει μια γλυκιά κούραση,η θύμηση σαν βαριά σκιά κυκλώνει το κορμί σου και σ’αφήνει ανήμπορο να περπατήσεις.
Ο έρωτας σου χαρίζει στιγμές, η θύμηση τις αναπολεί.
Ο έρωτας σε κάνει αναρχικό κι επαναστάτη,η θύμηση σε παρατάει στον μικρόκοσμο σου.
Ο έρωτας σε ολοκληρώνει, η θύμηση, πάντα θα ψάχνει το κομμάτι που σου λείπει.
Ο έρωτας δεν πληγώνει, η θύμηση είναι εκείνη που έρχεται αργά τις νύχτες κι αν την αφήσεις,σιγά σιγά σ’αποτελειώνει.
LoveLetters