Γράφει ο Ανδρέας Φιλίδης
Μην ζητιανεύεις συναίσθημα. Μην εκλιπαρείς για λίγη αγάπη, λίγη προσοχή, λίγη ζεστασιά. Δεν γεννήθηκες για να γυρίζεις με το χέρι απλωμένο και την ψυχή τσαλακωμένη. Ένας βασιλιάς δεν σκύβει ποτέ. Κι αν το κάνεις, αν σκύψεις έστω και μια φορά, να ξέρεις ότι χάνεις κάτι που δεν θα ξαναβρείς ποτέ: την περηφάνια σου.
Η αλήθεια είναι πως αν χρειαστεί να παρακαλέσεις για να σε δει, τότε δεν αξίζει να είναι δίπλα σου. Τα συναισθήματα, φίλε μου, δεν τα ζητιανεύεις. Σου τα δίνουν. Τα μοιράζεσαι. Είναι η σπίθα που ανάβει από μόνη της, όχι κάτι που χρειάζεται να εξηγήσεις ή να απαιτήσεις.
Αλλά ξέρεις πού είναι το ζόρι; Όταν εσύ τα δίνεις όλα. Όταν εσύ νιώθεις, προσπαθείς, παλεύεις. Κι απέναντί σου έχεις έναν άνθρωπο που απλώς κάθεται εκεί, κενός, αδιάφορος, σχεδόν βαριεστημένος. Και τότε το θες πιο πολύ. Θες να αλλάξει. Θες να σε δει. Θες να γίνει αυτό που έχεις φανταστεί. Κι έτσι, αρχίζεις να σκύβεις. Χαμηλώνεις. Ξεχνάς ποιος είσαι.
Μην το κάνεις. Σήκω. Τίναξε από πάνω σου τη σκόνη του συμβιβασμού. Κοίτα τον καθρέφτη και θυμήσου: είσαι βασιλιάς. Κι ένας βασιλιάς δεν χρειάζεται να αποδείξει την αξία του σε κανέναν. Δεν παρακαλά. Δεν επαιτεί. Αν κάποιος δεν μπορεί να εκτιμήσει αυτό που είσαι, τότε η θέση του δεν είναι στο πλάι σου.
Αν κάποιος σε κάνει να νιώθεις λίγος, δεν αξίζει να είναι στη ζωή σου. Γιατί η ζωή είναι πόλεμος, κι εσύ χρειάζεσαι δίπλα σου συμπολεμιστές, όχι βάρη. Χρειάζεσαι κάποιον που θα σε κοιτάει στα μάτια και θα σε βλέπει όπως είσαι: δυνατός, περήφανος, ολόκληρος.
Μην σκύβεις λοιπόν. Μην χαμηλώνεις για να χωρέσεις στον κόσμο κάποιου άλλου. Ο κόσμος σου είναι ήδη αρκετά μεγάλος. Κι αν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να σε φτάσει, άφησέ τον πίσω. Γιατί ένας βασιλιάς δεν ζητά ποτέ· απλώς προχωρά. Και όσοι αξίζουν, θα τον ακολουθήσουν.