Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη.
Φωνάζω διότι και η τελευταία μου ελπίδα χάθηκε. Χάθηκε τη στιγμή που αποφάσισες να εγκαταλείψεις το “εμείς” και να πορευτείς στο “μόνος”.
Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Σου έλεγα να μην έρχεσαι κοντά εάν δεν θέλεις να προσπαθήσουμε το μαζί. Μην δίνεις αγγίγματα που στο τέλος θα ζητήσεις πίσω γιατί εγώ δεν θα μπορώ να στα δώσω. Σου το φώναξα με όση δύναμη είχα. Δεν πρέπει να αφήνουμε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο, μου απαντούσες. Και τώρα που το ζήσαμε τι καταλάβαμε, αφού πάλι στο μηδέν βρεθήκαμε.
Τώρα όμως είναι αργά, δέθηκα μαζί σου και τώρα πώς θα λυθώ; Πες μου τον τρόπο. Βαρέθηκα να προσμένω να έρθεις, έλα γρήγορα να κόψεις μία και καλή τις αλυσίδες γιατί δεν θέλω άλλο να συνδέομαι μαζί σου. Έλα να τις κόψεις και ας μου κοπεί η αναπνοή για λίγα δεύτερα, αρκεί να ξαναβρώ την ανάσα και τον εαυτό μου.
