Για κάτι ψίχουλα δικά σου λοιπόν, εγώ ψάχνω τον εαυτό μου…

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που σε γνώρισα. Είχες αυτά τα σκοτεινά μάτια που στο βάθος καταλάβαινες ότι ζήταγαν λίγη αγάπη για να ζωντανέψουν. Ερωτεύτηκα το μελαγχολικό σου πρόσωπο και κάθε τι που δεν άρεσε σε εσένα. Βλέπεις, ήθελα να διώξω το σκοτάδι που πλημμύριζε την ψυχή σου και ήμουν έτοιμη να θυσιάσω το φως μου για να δεις έστω και μια ηλιαχτίδα στον μαύρο σου κόσμο. Καθώς περνούσε ο καιρός, σου είχα δώσει τόσα πολλά κομμάτια του εαυτού μου, που στο τέλος δεν είχε μείνει και κάτι άλλο από εμένα. Βλέποντας ότι σου έχω χαρίσει ολοκληρωτικά τον ίδιο μου τον εαυτό και ενώ δεν είχα πλέον κάτι να σου προσφέρω, το έβαλες στα πόδια. Έφυγες και φοβισμένος μήπως βυθιστείς πάλι στο σκοτάδι, πήρες τον εαυτό μου μαζί σου και με άφησες πίσω, μόνη, χωρίς να έχω πλέον κάτι να στηριχτώ.

Σε αντίθεση με εσένα εγώ δεν ζήτησα τίποτα ως αντάλλαγμα της αγάπης που σου πρόσφερα. Δεν ζήτησα ούτε όμορφα λόγια, ούτε βόλτες, μου αρκούσε μόνο η παρουσία σου. Νομίζεις ότι θα υπάρξουν κι άλλα άτομα εκεί έξω που θα αγαπήσουν κάθε ελάττωμά σου, όπως εγώ; Όχι μωρό μου. Κάποιες μέρες που δεν θα αντέχεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό, θα σε αφήσουν στην άκρη. Μην περιμένεις να σου σταθούν όπως έκανα εγώ. Μην περιμένεις να ακούσουν τα προβλήματά σου μέχρι το επόμενο πρωί και να σου βρουν μια λύση που τόσο καιρό ψάχνεις. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα βρεις άτομα σαν κι εμένα, που δίνουν τα πάντα για να είναι ο άλλος καλά και βάζουν πάνω από τον εαυτό τους, εκείνους που αγαπάνε.

Δεν σου κρύβω ότι προσπαθώ με τον καιρό να ξανά βρω τον παλιό μου εαυτό, αυτό που ήμουν πριν εμφανιστείς εσύ. Το μόνο που θέλω να σου πω είναι ότι τότε, μέσα στα σχέδια μου δεν θα είσαι εσύ ούτε και κανένας σαν κι εσένα. Βολέψου στο ψέμα το οποίο ζεις, γιατί η αλήθεια που σου χάριζα εγώ, δεν ήταν για εσένα. Όλα αυτά σου είναι άγνωστα και ήταν κρίμα που δεν το κατάλαβα πιο πριν και χαράμισα έτσι τον εαυτό μου.

Για κάτι ψίχουλα δικά σου λοιπόν, εγώ ψάχνω τον εαυτό μου…