Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Κάποιες επιστροφές είναι μετωπική…
Από εκείνες που δεν γλιτώνεις. Από εκείνες που βλέπεις να έρχονται, ξέρεις το τέλος, αλλά πατάς γκάζι αντί για φρένο. Κι εσύ γύρισες, κορίτσι μου. Και η ζωή μου έγινε αυτή η σύγκρουση που περίμενα και φοβόμουν.
Δεν ήρθες με τύψεις, δεν ήρθες με εξηγήσεις. Ήρθες όπως έφευγες πάντα: αθόρυβη και απόλυτη. Έφερες μαζί σου τη μυρωδιά του παρελθόντος, εκείνη τη γεύση που δεν ξεχνάς ποτέ, ακόμα κι αν δοκιμάσεις χίλια άλλα πράγματα για να τη σβήσεις.
Και εγώ, εκεί. Να στέκομαι μπροστά σου, άδειος από λόγια αλλά γεμάτος από εσένα. Το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν: «Καλώς ήρθες.»
Πες μου, τι σημαίνει αυτό;
Είναι παράδοση; Είναι συγχώρεση; Είναι απλά η αδυναμία μου να πω το «όχι» που κρατούσα καιρό; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως κάποιες επιστροφές δεν γίνονται για να γιατρέψουν πληγές. Γίνονται για να τις ανοίξουν ξανά, για να σου θυμίσουν πόσο πολύ μπορούν να πονάνε.
Εσύ γύρισες, αλλά εγώ δεν είμαι ο ίδιος. Ο χρόνος δεν έσβησε τίποτα, απλώς το έκρυψε κάτω από το χαλί. Και τώρα που πάτησες ξανά στην ίδια γη, όλα ξεχύθηκαν μπροστά μου. Τα «γιατί», τα «αν», τα «τι θα γινόταν αν είχαμε προσπαθήσει λίγο παραπάνω». Κι όμως, κοίτα να δεις, σε καλωσορίζω. Όχι γιατί δεν θυμάμαι, αλλά γιατί πάντα ήξερα ότι κάποια μέρα θα γυρίσεις.
Κάποιες σχέσεις δεν τελειώνουν.
Δεν υπάρχει «τέλος» για ό,τι γράφτηκε με φωτιά. Μπορεί να μπαίνουν στην άκρη, να αφήνονται στο χρόνο, αλλά πάντα μένουν εκεί. Μια σπίθα που δεν έσβησε ποτέ, περιμένοντας το λάθος άγγιγμα για να φουντώσει. Εσύ είσαι αυτή η σπίθα μου. Και η επιστροφή σου ήταν η φλόγα που έλειπε.
Ξέρω, ίσως να μη μείνεις. Ίσως να ήρθες μόνο για λίγο, να δεις αν ο κόσμος που άφησες πίσω σου είναι ακόμα όρθιος. Ίσως να έρθεις και να φύγεις ξανά, να αφήσεις πίσω σου άλλες πληγές, άλλες ελπίδες. Αλλά ξέρεις τι; Δεν με νοιάζει.
Γιατί οι μετωπικές δεν γίνονται για να τις αποφύγεις.
Γίνονται για να τις ζήσεις. Για να τις νιώσεις σε κάθε κύτταρο. Εσύ είσαι η δική μου μετωπική. Το ξέρω και το δέχομαι. Κι αν πονέσω, αν με διαλύσεις ξανά, δεν θα πω λέξη. Γιατί, όσο κι αν το αρνούμαι, η επιστροφή σου ήταν πάντα το σενάριο που ήθελα να ζήσω. Όχι γιατί είμαι ανόητος, αλλά γιατί είσαι εσύ.
Καλώς ήρθες, λοιπόν.
Όχι γιατί είμαι έτοιμος, αλλά γιατί ποτέ δεν έπαψα να σε περιμένω.