Γίνομαι λιγόψυχη για να μπορέσω να αντιμετωπίσω ότι σε χάνω

Γράφει η Θένια Ανδικοπούλου.

Ξέρεις… θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να γράψω πολλά πράγματα για το ποσό απαίσια νιώθω. Αλλά ίσως είναι της στιγμής.

Πως μπορώ όμως να συνεχίζω να νιώθω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα για σενα που εξαφανίζεσαι έτσι απλά χωρίς καν να δωσεις μια εξήγηση;

Για σενα που ενώ ξέρεις όλα όσα νιωθω, μου ζητας να μείνουμε και “φιλοι”… ακουγεται αστείο; μπορεί… μπορεί και όχι. Αν δε νιώθεις σου είναι εύκολο. Σου φαίνεται απλό. Μπορεί και φυσιολογικό (θα τρελαθω)… ή δεν εχεις αντιληφθεί καν τα συναισθήματα μου ή με τρολαρεις δεν εξηγείται αλλιώς.

Έδωσα πολλά και είχα να δώσω κι άλλα. Μυαλό και καρδιά ένιωσα ότι γεμίζουν. Ότι ανήκουν κάπου. Δεν είχα σωστή κρίση; μπορεί Ναι..  Αλλά δυστυχώς η ρημάδα η καρδιά δε ρωτάει τικατακατικατα επιλέγει για ποιον θα χτυπάει. Όσο κι αν το μυαλο την πολεμάει αυτή εκεί το χαβά της.

Αυτός ο τοίχος που σηκωσες ανάμεσα μας δυστυχώς δε θα μπω στη διαδικασία να τον σπάσω. Θα το έκανα. Ήθελα να το κάνω. Αλλά το να με αγνοεί κάποιος επιδεικτικά αυτό δε το δέχομαι. Όσο κι αν τον θελω. Το μόνο που μπόρεσες να κανεις είναι να γκρεμίσεις την εικόνα σου για μένα.

Πίστευα πως ήσουν εντάξει τύπος. Και ναι μεχρι προχθες ισως να μπορουσα καποια στιγμη να σε δω και φιλικά. Γιατί το χαμόγελο και το γέλιο που μου χάρισες ήταν ανεκτίμητα. Αλλά πλέον όχι. Πλέον η αδιαφορία η κρυαδα και το “σε αγνοω” σου χωρίς καμία εξήγηση αυτά είναι που θα σβήσουν κάθε συναίσθημα μου. Κι ελπίζω να καταφέρω να τα σβήσω όλα. Όλα όσα ένιωσα.

Μου λείπεις διάολε. Μου λείπεις τρομερά. Αλλά εγώ θα παλέψω με τους δαίμονες μου. Κι εσύ να θυμάσαι πως κάποτε μια κοπέλα είχε πολλά να σου χαρίσει όμως δεν είναι όλα για όλους.

Και τώρα θα πάω παρακάτω. Γιατί αν ο αλλος δε τρελαίνεται τι να τον κάνω;

Μη με ακούς μωρό μου όσα κι αν σου κατηγορώ. Μπορεί και να υπερβάλλω και να σε αδικώ και δε σου αξίζει. Απλά το χρειάζομαι για να παρηγορηθω που σε χάνω. Δειλά  και λιγοψυχα να υποβιβαζω τα συναισθήματα μου για να με πείσω πως γλίτωσα.

LoveLetters