Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Περνάμε τη βραδιά μας στο καινούριο μας στέκι στο Μοναστηράκι. Ο Βασίλης, ο sommelier του Monk, μας αναλύει τα κρασιά και εμείς τον ακούμε με προσοχή όσο ο καθένας διαλέγει το κρασί του.
Τόσοι άνθρωποι, όσα και οι επιλογές μας. Κι όταν φτάνουν κι έρχονται μπροστά μας, διαφορετικά χρώματα, υφές, μυρωδιές και το καθένα με το συνοδευτικό του.
Χαμογελάω σε μια σιωπηλή σκέψη και ξεκινάει ένας διάλογος χωρίς εμφανή αφορμή, αλλά με κοινές σκέψεις.
Πέντε γυναίκες. Διαφορετικές ζωές, διαφορετικές ρίζες, διαφορετική διαδρομή κι όμως κάπου διασταυρώθηκαν οι ζωές μας. Κάπου δώσαμε ένα άτυπο ραντεβού και αυτή τη φορά, ήμασταν όλες στην ώρα μας.
Και κάπου ενδιάμεσα μπαίνουν και οι άντρες στην κουβέντα.
«Θυμάστε; Κάποτε μας αρκούσε μια μαυροδάφνη κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο».
«Κάποτε ήμασταν 20 και μας αρκούσε το τίποτα» μου απαντάει ο Παύλος.
«Κάποτε ήμασταν 20 και μας εντυπωσίαζε το τίποτα» συμπληρώνει η Κατερίνα προκαλώντας τα γέλια των υπολοίπων και το πικρόχολο σχόλιο «εσένα δεν σε εντυπωσίαζε το τίποτα, αλλά δεν σε εντυπωσίαζε τίποτα».
Και λίγο πριν το γυρίσουμε το αστείο σε καβγαδάκι και μας χαλάσει η διάθεση, η κουβέντα πάει σε εκείνα που μας εντυπωσιάζουν σαν γυναίκες.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να σταματήσεις να ασχολείσαι με λίστες «how to» και να κλείσεις τα αυτιά σου σε κάθε «ειδικό» που θα σου πει πως ξέρει. Απλά, δεν ξέρει. Και δεν ξέρει, γιατί οι γυναίκες από την κοιλιά της μάνας τους μέχρι που θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή, δεν υπακούν σε κανόνες και κουτάκια.
Για να τις εντυπωσιάσεις, θα πρέπει να επενδύσεις σε αυτές χρόνο και προσοχή. Όχι να τις κοιτάς, αλλά να τις βλέπεις. Όχι απλά να τις ακούς, αλλά να κρατάς από τα τόσα που σου είπαν τα σημαντικά.
Αυτά τα λίγα σημαντικά, να τα θυμάσαι κι όταν της δείξεις ότι την άκουσες, ότι θυμάσαι τη λεπτομέρεια που σου είπε, έχεις ήδη κερδίσει.
Οι γυναίκες αλλάζουν κι εσύ δεν τις προλαβαίνεις, αλήθεια, είναι λογικό.
Μια γυναίκα στα 18 της θα εντυπωσιαστεί αν την πάρεις από το χέρι κι αρχίσεις να γυρνάς μαζί της στους δρόμους χωρίς προορισμό.
Δεν έχει ανάγκη να ξέρει το πού, δεν την νοιάζει το πότε, είναι ελεύθερη και χαλαρή. Μπορεί να κλείσει το κινητό της και να αρχίσει να ταξιδεύει μαζί σου στα σύννεφα.
Κοροϊδεύει περιπαικτικά τα spa, θεωρεί ξενέρωτα τα Σαββατοκύριακα σε κοντινούς προορισμούς και αναζητά το επόμενο camping για το καλοκαίρι.
Είναι η ίδια γυναίκα που μια δεκαετία μετά, θα λάμψει από εντυπωσιασμό, αν αντί για εισιτήρια για το επόμενο Rockwave, της έχεις κάνει δώρο ένα διήμερο σε spa και ψάχνεις να της βρεις εκείνο το ξενοδοχείο πάνω στη θάλασσα, που τόσο της είχε αρέσει.
Δεν έχει αλλάξει η ουσία της, δεν έχει μεταλλαχθεί, δεν έχει αλλοτριωθεί.
Είναι η ίδια γυναίκα που απλά έχει περπατήσει τα βήματά της και έχει πάει τον εαυτό της παρακάτω.
Είναι η ίδια γυναίκα με την οποία μοιράστηκες ένα sleeping bag και τώρα σου τραβάει το πάπλωμα στο υπέρδιπλο κρεβάτι.
Και δεν έχει αλλάξει, γιατί και στις δυο περιπτώσεις, ζητάει την αγκαλιά σου.
Είναι ίδια εκείνη που κάποτε έπαιρνε το τρένο κι ερχόταν να σε δει για 1-2 ώρες. Και τώρα το ίδιο θα κάνει, αλλά θα πάρει το αεροπλάνο για να κερδίσει χρόνο. Μαζί σου.
Μπορείς να δεις τις διαφορές;
Οι γυναίκες εξελίσσονται και μάλιστα το κάνουν σε πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από τους άντρες.
Μπορεί να απολαμβάνουμε τους «άντρες που μένουν πάντα παιδιά», αλλά κάθε Pitter Pan έχει και μια Wendy που άφησε τη χώρα του Ποτέ–Ποτέ για να πάει παρακάτω τις ανάγκες της.
Κι όσο μεγαλώνει, ζητάει την ουσία σου κι όχι την επιφάνειά σου. Μην ξεγελιέσαι, κανένα πορτοφόλι δεν εντυπωσίασε πιο πολύ από μια μισοφαγωμένη σοκολάτα που έφτασε μέσα σε μια νύχτα που την είχε ανάγκη.
Και κανένα βράδυ μαγειρεύοντας φαγητό και έρωτες μέσα σε μια κουζίνα (και όπου αλλού..) δεν το κέρδισε ακόμα και το πιο fancy restaurant.
Είναι σαν αυτά τα ποτήρια κρασί μπροστά σου. Δεν άλλαξε η διάθεση και η επιθυμία. Άλλαξε ο τρόπος, η γνώση, η διαδρομή.
Πάντα σου άρεσε το κρασί, πάντα σε χαλάρωνε, μόνο που τώρα δεν το απολαμβάνεις από πλαστικό ποτήρι στο πάτωμα.
Θες να καθίσεις αναπαυτικά, θες να ξέρεις τις διαφορές, θες να το αφήσεις να αναπνεύσει πριν το φέρεις μπροστά σου, θες να το μυρίσεις πριν το γευτείς, θες να ταξιδέψεις μαζί του για να σε εντυπωσιάσει η επίγευσή του.
Ακριβώς αυτή είναι και η διαδρομή του εντυπωσιασμού για μια γυναίκα.
Χρειάζεται να την αγγίξεις στις πιο βαθιές χορδές της για να καταλάβεις τι θέλει, να την αισθανθείς για να αφουγκραστείς εκείνα που δεν σου λέει, να τη δεις με τις ατέλειές της και να της δώσεις το χρόνο και το χώρο να αναπνεύσει, πριν σου ανοιχτεί.
Κι όταν σου ανοιχτεί, δεν χρειάζεται να της αγοράσεις τίποτα. Δεν χρειάζεται να της χαρίσεις τίποτα.
Σου έχει χαρίσει εκείνη ήδη τη νίκη σου να την εντυπωσιάσεις.
LoveLetters
