Αυτός που αγαπά και συγχωρεί, όταν φύγει δεν ξαναγυρνά..
Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι να ξέρουν να αγαπάνε με τον τρόπο της ανοχής και της συγχώρεσης. Είναι λίγοι και σπάνιοι. Αν τους βρεις πρόσεχέ τους.
Η καρδιά τους είναι τόσο μεγάλη, που για τους ανθρώπους που αγαπούν έχουν τόσο χώρο, για να μην τα παρατούν ποτέ, να αντέχουν κάθε πόνο και πληγή και να συγχωρούν τα πάντα για να είναι κοντά τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει να είναι εκεί για όλους, να βοηθάνε στα πάντα και τους πάντες χωρίς να περιμένουν ανταπόκριση. Έχουν έναν «χώρο» ανοιχτό για όλα που με έναν μαγικό τρόπο δεν γεμίζει ποτέ. Είναι αισιόδοξοι και χαμογελαστοί. Θα βρίσκουν πάντα το φως στο σκοτάδι σου.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι μπλέκονται με τους πιο ακατάλληλους ανθρώπους με αποτέλεσμα να σβήνει το μόνιμο χαμόγελο τους και να χάνουν το φως, πλημμυρίζοντας τους στο σκοτάδι. Η θλίψη γεμίζει τον χώρο αγάπης που είχαν, χάρις σε κάποιον κοίταγε μόνο τον εαυτό του.
Αργά ή γρήγορα, ο καιρός θα τους δώσει μία αφορμή να σταθούν στα πόδια τους και να βρουν πάλι τον χαμένο εαυτό τους. Τότε είναι που έρχεται η ολική διαγραφή. Λειτουργούν σαν ένα είδος «εργαστηριακών ρυθμισέων» που κάνουν ένα restart από το μηδέν.
Αυτός ο άνθρωπος που πάντα προσπαθούσε για τους άλλους, θυσιάζοντας την δική του ζωή, όταν πει «τέλος» και φύγει δεν ξαναγυρνά. Μάλιστα αυτός ο άνθρωπος θα σου λείψει από την ζωή σου, γιατί ήταν το χαλί που πάταγες και σε είχε πάντα «ζεστό» και «καθαρό», όμως στον άνθρωπο που του στέρησε το φως δεν ξαναγυρνά. Ποτέ.