Αρκεί να ήξερα ότι το ένστικτό μου δε με πρόδωσε.

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Υπήρξες ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου. Ένα σημείο σταθμός.

Ένας παράφορος έρωτας που με έκαιγε και με καίει ακόμα. Μια δυνατή αγάπη που δημιουργήθηκε χωρίς να το καταλάβω και υπάρχει ακόμα. Έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω μου.

Πληγές χαραγμένες στη καρδιά μου από την απουσία σου που αιμορραγούν ασταμάτητα. Αιμορραγούν γιατί σε άφηνα να με πληγώνεις κάθε μέρα που περνούσε όλο και πιο πολύ. Αιμορραγούν γιατί δεν έφυγα νωρίτερα.

Αιμορραγούν γιατί περίμενα πως κάτι θα έκανες για να με κρατήσεις όταν με έχανες αλλά δεν έκανες τίποτα για να μείνω. Αιμορραγούν γιατί αγάπησα κάποια χωρίς συναισθήματα για μένα και μια μονόπλευρη αγάπη πάντα πονάει.

Δεν επουλώνονται έτσι απλά οι πληγές που αφήνει η αγάπη. Παρόλα αυτά πονάω που ζω δίχως τη δική σου παρουσία. Δίχως τη δική σου αγάπη.

“Είμαι δικός σου”. Έτσι σου είχα πει κάποτε και έτσι παρέμεινα κι ας μη σε έχω. Κι ας μη σε είχα ποτέ στην ουσία. Και δε σε είχα γιατί εσύ δεν ένιωσες ποτέ τίποτα για μένα τελικά.

Περίμενα, πάλευα με τον εαυτό μου να κάνει υπομονή, να κρατηθεί σε αυτή τη σχέση, να πνίξει αισθήματα, απορίες, παράπονα, ανυπομονούσα να ακούσω έστω κάτι, ήλπιζα πως κάτι θα ένιωθες κι εσύ κάποια στιγμή. Αλλά όχι. Ήσουν μαζί μου, μα ήσουν μια ξένη. 

Γιατί ξένη είναι κάποια που δεν αφήνεται, που δε σου επιτρέπει να τον μάθεις, που δε ζητάει παραπάνω χρόνο μαζί σου, που δε νιώθει τίποτα παραπάνω από μια συμπάθεια ανθρώπινη και μια έλξη.

Ξένη είναι κάποια που δεν έχει τίποτα άλλο να σου προσφέρει παρά μονάχα μερικές στιγμές χαράς και απόλαυσης.

Μη σου φανεί τρελό αυτό που θα πω, αλλά μου λείπεις. Μακάρι να μπορούσα να ξαναδώ τα μάτια σου. Να ξανά στεκόμουν μπροστά σου και να σου έλεγα πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Ναι, σ’ αγαπάω. Αυτή τη φορά θα στο έλεγα. Θα στο φώναζα με όλη τη δύναμή μου.

Αυτή τη δύναμη που έπνιγα για να μη πληγωθώ. Για να μη θιχτεί ο εγωισμός μου αν δεν άκουγα πως κι εσύ μ’ αγαπάς. Άργησα να το καταλάβω και να το αποδεχτώ αλλά η αγάπη δεν είναι αντικείμενο ανταλλαγής. Είναι συναίσθημα.

Αν το νιώθεις το λες άσχετα με την απάντηση που θα λάβεις.

Θα σου εκμυστηρευτώ τώρα και τη πιο βαθιά μου επιθυμία. Θα σε περίμενα να ξέρεις όσο κι αν χρειαζόταν. Αρκεί να ήξερα ότι κάποτε θα σε συναντούσα ξανά.

Αρκεί να ήξερα ότι το ένστικτό μου δε με πρόδωσε. Το ήθελα τόσο πολύ να με αγαπάς όσο εγώ. Το πίστευα γιατί το ήθελα τόσο πολύ κι ας μη το έβλεπα. Θα σε περίμενα αρκεί να ήξερα ότι κι εσύ μ’ αγάπησες έστω λίγο.