Γράφει η Πράξια Αρέστη
Σήμερα ξύπνησα τρομαγμένη από ένα απαίσιο όνειρο. Ίσως το πιο άσχημο και συμβολικό όνειρο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Ο εγκέφαλός μου, το υποσεινήδητό μου ήθελαν να μου στείλουν ένα δυνατό μήνυμα με τον πιο σοκαριστικό τρόπο.
Περνούσαν λέει οι μέρες χωρίς να τις ζω, χωρίς να θυμάμαι τίποτα.
Δεν καταλάβαινα πότε ξημερώνει και πότε νυχτώνει. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου.Έτρωγα λίγο μόνο ψωμί γιατί δε με ένοιαζε να ικανοποιήσω την αίσθηση της γεύσης.
Και δεν ένιωθα τίποτα. Καθόμουν τις πιο πολλές ώρες απαθής σε μία γωνιά του παιδικού μου δωματίου. Ήμουν βυθισμένη σε φοβίες, σε λόγια που στόχευσαν την καρδιά μου και την τρύπησαν, σε κακές αναμνήσεις, στο τίποτα.
Δεν ένιωθα και δεν μπορούσα να αγκαλιάσω αυτούς που αγαπώ, ούτε καν το ίδιο μου το παιδί. Ό,τι χειρότερο.
Στεκόταν απέναντί μου και με κοίταζε λυπημένο, άπλωνε τα χέρια του και δεν μπορούσαν να αντιδράσω. Ούτε καν να χαμογελάσω. Δεν μπορούσα να του δώσω τίποτα από όσα είχα μέσα μου. Ήμουν ένα κενό ζωντανό πλάσμα.
Μπορούσα μόνο να κάθομαι στη γωνιά, στο σκοτάδι, χωρίς να περιμένω τίποτα.
Ακούγεται εύκολο. Ακούγεται εύκολο να παραιτείσαι από τη ζωή και τις δυσκολίες της. Είναι, όμως, ένας αργός θάνατος.
Κι όταν ξύπνησα απότομα και κατάλαβα πώς είμαι ακόμη ο εαυτός μου. Ότι μπορώ ακόμη να γελάσω και να κλάψω και γενικά να νιώσω, ανακουφίστηκα.
Και μετά σκέφτηκα πως κάπως έτσι πρέπει να είναι η κατάθλιψη. Μην πέσετε σε αυτήν. Μην τους κάνετε τη χάρη.
Είστε ξεχωριστοί, μοναδικοί και μόνο η αγάπη σας για τον εαυτό σας θα σώσει.
Ανίκανος άνθρωπος είναι μόνο αυτός που δεν μπορεί να αγαπήσει. Ούτε αυτός που δεν έχει καριέρα, ούτε ο ανάπηρος ούτε ο φτωχός, ούτε τίποτα από αυτά. Ανίκανος είναι αυτός που δεν μπορεί να αγαπήσει. Κι εγώ στο όνειρό μου ήμουν ανίκανη να αγαπήσω τον εαυτό μου και τους άλλους.
Μην τους αφήσετε να νικήσουν. Μην αφήσετε τη γνώμη τους και την κριτική τους να σας επηρεάζουν. Αγαπήστε τη ζωή, αγαπήστε τον εαυτό σας και αυτούς που το αξίζουν, ερωτευτείτε ξανά και συνεχώς και πάντα πιο δυνατά και θα νιώσετε ικανοί για τα πάντα.