Γράφει η Αργυροπούλου Ναταλία
Αγαπώ τους ανθρώπους με καθάριο βλέμμα.
Όχι εκείνους που κοιτούν για να εντυπωσιάσουν, αλλά αυτούς που βλέπουν στ’ αλήθεια. Που δεν μετρούν λέξεις, ούτε υπολογίζουν εντυπώσεις. Που όταν σε κοιτάζουν, νιώθεις γυμνός – αλλά όχι εκτεθειμένος. Νιώθεις πως κάποιος σε βλέπει, όχι απλώς σε κοιτά.
Τους αγαπώ γιατί δεν φοβούνται τη σιωπή. Δεν τη γεμίζουν αμήχανα, δεν την καλύπτουν με φλυαρία. Ξέρουν να στέκονται απέναντί σου, με ένα βλέμμα που λέει όσα οι άλλοι προσπαθούν να εξηγήσουν με χίλιες προτάσεις. Είναι αυτοί που ηρεμούν, δεν ταράζουν. Αυτοί που δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα, γιατί ήδη το είναι τους τα λέει όλα.
Αγαπώ τους ανθρώπους που δεν κρύβονται πίσω από ρόλους. Που το βλέμμα τους είναι καθαρό, ακόμα κι όταν πονάει. Που δεν προσπαθούν να σε πείσουν, γιατί δεν έχουν κάτι να πουλήσουν. Είναι οι άνθρωποι που σου χαμογελούν με μάτια και όχι με χείλη. Που μέσα στο πλήθος, ξεχωρίζουν χωρίς να προσπαθούν.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Δεν θα σε σώσουν, αλλά θα σου θυμίσουν πως μπορείς να σωθείς. Δεν θα σε γεμίσουν, αλλά θα σε κάνουν να θες να γεμίσεις. Δεν θα σε αλλάξουν, θα σε αφήσουν να είσαι. Κι αυτό, στην εποχή των προσωπείων, είναι επανάσταση.
Τους αγαπώ γιατί με το καθάριο βλέμμα τους φέρνουν φως εκεί που είχα μάθει να βλέπω μόνο σκιά. Γιατί με μία μόνο ματιά, σου θυμίζουν ποιος είσαι, όχι ποιος δείχνεις.
Αγαπώ τους ανθρώπους με καθάριο βλέμμα.
Γιατί μέσα τους, καθρεφτίζεται ό,τι πιο αληθινό έχει απομείνει σ’ αυτόν τον κόσμο.
