Αγάπησα κάθε λεπτομέρειά σου..

Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης

Κάθε βράδυ, βρίσκω τον εαυτό μου να ονειρεύεται για σένα, να θυμάται τα όμορφα βράδια που μοιραστήκαμε. Εκείνες οι στιγμές που τα σώματά μας και οι ψυχές μας έγιναν ένα, φωτίζοντας το σκοτάδι με την αγάπη μας. Ήσουν σαν ένα γνώριμο πρόσωπο, σαν να είχες επιστρέψει από μια άλλη ζωή μόνο για να ξαναφύγεις. Παρά τα όμορφα χρόνια που περάσαμε μαζί και τις αξέχαστες στιγμές, πάντα θα είσαι εκείνο το μέρος του παζλ που λείπει.

Ζήσαμε μια ευτυχία που λίγοι καταλάβαιναν, οπότε προσπαθήσαμε να την προστατέψουμε. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, ξαναζωντανεύουν οι γλυκές μας στιγμές, αλλά και η ανησυχία για ένα μέλλον που δε θα μοιραστούμε πλέον. Οι φωτογραφίες μας είναι γεμάτες με χαμόγελα και χαρά, αλλά κανείς δεν βλέπει τα δάκρυα που κρύβουμε. Μου έδειξες την αληθινή αγάπη και την αυτογνωσία, και γι’ αυτό θα σου είμαι ευγνώμων για πάντα.

Αγάπησα κάθε μικρή λεπτομέρεια σου. Να κρατάω το χέρι σου ήταν σαν να έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έδινα ακόμα περισσότερη προσοχή και αγάπη. Μου χρωστάς την αίσθηση του “μαζί” που έχουμε χάσει, αλλά και εγώ σου χρωστάω τις ανεκτίμητες στιγμές που μοιραστήκαμε και το δώρο της αληθινής αγάπης που μου έδωσες.