Γράφει η Εύα Καρρά
Μερικές φορές, η αγάπη δεν τελειώνει· απλώς σταματά να μιλιέται. Δεν χρειάστηκε να γίνει κάτι μεγάλο. Μια φράση ήταν αρκετή. Ένα «αγάπα με», που ακούστηκε σαν προσευχή και σαν τελεσίγραφο μαζί. Κι ύστερα, σιωπή. Όχι η ήσυχη που γαληνεύει, αλλά η άλλη, η εκκωφαντική. Αυτή που κουδουνίζει μέσα σου, που αφήνει τα αναπάντητα να πολλαπλασιάζονται, που σε λυγίζει χωρίς να φωνάζει. Η σιωπή που έχει βάρος, ανάσα, παρουσία.
Γιατί η σιωπή μετά το «αγάπα με» δεν είναι απουσία. Είναι μια απάντηση που δεν ειπώθηκε με λέξεις. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να σε νιώσει. Μπορείς να σταθείς μπροστά του γυμνή από άμυνες, να του δείξεις όλες σου τις εκδοχές, κι εκείνος να μην αγγίξει καμία. Και μένεις εκεί, να περιμένεις ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια ανάσα που να μοιάζει με «ναι». Μα όσο περισσότερο περιμένεις, τόσο πιο πολύ ξεθωριάζεις μέσα του. Κι ακόμα χειρότερα, μέσα σου.
Μερικές αγάπες δεν πεθαίνουν· απλώς σωπαίνουν. Ζουν σε μια παύση ανάμεσα στο «έλα» και στο «φύγε». Και κάποια στιγμή, εκεί μέσα στη σιωπή, μαθαίνεις να ακούς εσένα. Το κορίτσι που κάποτε παρακαλούσε για λίγη αγάπη, τώρα μαθαίνει να την προσφέρει στον εαυτό του — χωρίς «σου είπα», χωρίς «σε παρακαλώ». Γιατί καταλαβαίνεις πως ό,τι δεν ειπώθηκε, δεν ήταν δικό σου να το πεις. Κι εκεί, στη σιωπή, τελειώνει ο έρωτας. Μα αρχίζει η αλήθεια.
Αγάπα με, αν μπορείς.
Μα αν δεν μπορείς, φύγε όμορφα.
