Αγάπα με περισσότερο, όταν ξεχνώ να μ’αγαπώ..
Γράφει η Ματίνα Νικάκη
Αγάπα με περισσότερο όταν δεν αγαπώ εγώ τον εαυτό μου. Γιατί κι αυτές οι στιγμές έρχονται. Τις περισσότερες μέρες με αγαπώ, αφού μπορώ να νοιάζομαι και να φροντίζω τους σημαντικούς μου, το έχω κάνει και για μένα. Έχοντας φτάσει μέχρι εδώ, έχω αναπτύξει μηχανισμούς αυτοφροντίδας και αυτοαγάπης. Πηγαίνω μόνη μου για ένα ποτό, κοιτάζοντας τη θάλασσα, πίνω νερό με το ζόρι, κι ας μην το μπορώ το άτιμο, ακόμα και όταν με νανουρίζω λίγο πριν κοιμηθώ.
Με αγαπώ, με θαυμάζω για ό,τι έχω καταφέρει. Είμαι περήφανη για μένα, γιατί δεν έβλαψα ποτέ κανέναν με πρόθεση. Κι αν ακόμα το έκανα άθελά μου, ζήτησα συγγνώμη και έμαθα τι δεν πρέπει να ξανακάνω.
Έρχονται όμως εκείνες οι στιγμές, μάτια μου, που με πονάνε πράγματα στην ψυχή μου. Είναι εκείνα που μου έμαθαν κάποιοι και εγώ πρέπει να τα κάνω να πάψουν να υπάρχουν, να τα ξεχάσω, να τα κάνω μικρά κι ασήμαντα. Γιατί με κρίνω αυστηρά, όταν θυμάμαι πως δεν με συγχώρησαν για ασήμαντα λάθη μου. Νιώθω ανασφαλής, κι ας έχω παλέψει σε πόσες τρικυμίες, βγαίνοντας ζωντανή.
Περπατούσα πάντα μόνη μου, φοβόμουν, αλλά συνήθισα να βλέπω στο σκοτάδι. Δεν πιστεύω πια, γιατί μου έχουν πει τόσο όμορφα παραμύθια, που κανένα τους όμως δεν είχε ευχάριστο τέλος. Προσπαθώ να μη δεθώ. Τι να θυμηθώ; Ότι σταμάτησα τους χτύπους της καρδιάς μου για να μη νιώθω, όταν έπρεπε να αφεθώ γιατί με μόλυναν; Δεν μπορώ να εμπιστευτώ, αφού όλοι οι δρόμοι που μου χάραζαν οδηγούσαν σε γκρεμό.
Όταν θυμώνω, μίλα μου ήρεμα. Όταν φωνάζω, θέλω απλά να με καταλάβεις. Όταν δε σου μιλάω, φώναξέ με. Όταν δε σε κοιτάω, άγγιξέ με. Όταν σε αποφεύγω, έλα και αγκάλιασέ με. Όταν κλαίω, έλα και φίλα με στο μέτωπο.
Όταν δεν με αγαπώ εγώ, αγάπα με εσύ. Γιατί οι πληγές γιατρεύονται με αγάπη. Κι εγώ θα βρω το δρόμο μου, γιατί δίπλα σου θέλω να είμαι. Απλά φοβάμαι.