Γράφει ο συγγραφέας Δημήτρης Νομικός
Και ύστερα από τα τόσα λόγια μας, ας έρθει αυτή η πολυπόθητη σιωπή για να σφραγίσει αυτά που είπαμε! Δεν χρειάζονται άλλες κουβέντες. Ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια επαφή και μια καρδιά που χτυπάει μελωδικά σε ένα κοινό σκοπό, είναι αυτά που θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στις θύμησές μας.
Υποσχέσεις το στόμα ας μην δώσει άλλες. Ούτε για έγνοιες και ονείρατα ας μην μιλήσει. Είναι η ώρα τώρα να εκφραστεί η ζωή μέσα μας, τόσο έντονα, τόσο απρόσμενα, τόσο μοναδικά, που θα λυγίσει ο χρόνος χάνοντας την αίσθηση της περιοδικότητας και θα χαθεί ο χώρος αφού μέσα στο κενό του θα πλεύσουμε.
Μην ψάχνεις για αισθήσεις. Δεν μπορούν να το εκφράσουν. Μην ψάχνεις για κουβέντες, δεν έχουν γεννηθεί ακόμα αυτές οι λέξεις. Μην ψάχνεις για να καταλάβεις. Δεν υπάρχει τίποτα για να καταλάβεις. Είναι η έκρηξη της ζωής για τη ζωή αυτό, και είναι πέρα από τα ανθρώπινα και λογικά. Αφέσου, είναι η μόνη προτροπή που ταιριάζει. Αφέσου όχι για να το ζήσεις, αλλά γιατί είσαι δημιουργικό τμήμα του και έτσι να το βιώσεις.
Λένε πως δεν χωρά ζωή και θάνατος μαζί. Και όμως, αυτή η επαφή είναι και ζωή και θάνατος ταυτόχρονα. Την κάθε στιγμή πεθαίνεις και την κάθε στιγμή ξαναγεννιέσαι με περισσότερη φλόγα μέσα σου. Λιώνουν όλα τα γνωστά μέσα στο καμίνι που οδηγεί στην κορύφωση καθώς εξαϋλώνονται οι ατομικότητές μας και ανθίζουν όλα τα κρυφά που αιώνες τώρα μας ενώνουν εδώ κάτω από τους ουρανούς ή εκεί πάνω ανάμεσα στη σκόνη των αστεριών.
Δεν γνωριστήκαμε κάποια στιγμή πριν καιρό. Δεν βρεθήκαμε δυο άγνωστοι τυχαία από τα τερτίπια κάποιας μοίρας. Απλά περιμέναμε υπομονετικά μέχρι να ξανασυναντηθούμε, καθώς το χάος μεριμνούσε να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του.