Τον τελευταίο χορό, τον κρατάω για σένα

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Αγαπούσα πολύ αυτό το χορό κι έτσι γράφτηκα σε μια σχολή για να μάθω να χορεύω. Ανταλλάσαμε ζευγάρια, ξένοι μεταξύ μας όλοι, που για τις ανάγκες του χορού ερχόμαστε σε επαφή και αγγιζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και ωθεί ο ένας τον άλλο να ακολουθήσει τα βήματά του. Ξεκίνησε να γίνεται συνήθειά μου, όπως επίσης και εκείνος με τα πράσινα μάτια.

Το περίμενα πως και πώς να χορέψω μαζί σου. Με άγγιξες και ένιωσα μια έλξη που δε μπορούσα να εξηγήσω. Το βλέμμα σου με καθήλωνε και δε με άφηνε να ξεκολλήσω από πάνω σου. Από κείνη τη στιγμή δέθηκα με τα αόρατα δεσμά του έρωτα. Το ένιωθα, κάτι αισθανόσουν κι εσύ. Το καταλάβαινα. Σιγά -σιγά αρχίσαμε να γνωριζόμαστε και να μιλάμε. Τυπικά και αόριστα. Η γλώσσα του σώματος ούρλιαζε “σε θέλω”, όμως από το στόμα δεν έβγαινε λέξη επί του θέματος αυτού.
Ήσουν σοβαρός, ώριμος και είχαμε πολλά κοινά. Μιλούσαμε για ώρες και με παρέα και μόνοι. Περνούσαμε όμορφα και κάπως έτσι τα φτιάξαμε.

Ένα χρόνο αργότερα ένα ατύχημα που είχες με τραυματισμό στο πόδι σε έκανε να μη μπορείς να χορέψεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό ήταν κάτι που σε πόνεσε περισσότερο και από το ίδιο το ατύχημα, γιατί όπως κι εγώ λάτρευες το χορό. Σου ετοίμασα ένα πάρτυ έκπληξη στη σχολή. Τα είχες χαμένα και σε παρατηρούσα με τι απορία κοίταζες γύρω.

Η μουσική ξεκίνησε να παίζει. Σου άπλωσα το χέρι για να χορέψουμε μονάχα μια στροφή από αυτό το χορό. Ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. . Το κατάλαβες ότι όλο αυτό το έστησα εγώ και μπροστά σε όλους με αγκάλιασες.

“Το τελευταίο βαλς το κράτησα για σένα.”
“Δε σε καταλαβαίνω.”
“Αυτή είναι η τελευταία φορά και για μένα και την αφιερώνω σε σένα. Μαζί ξεκινήσαμε και μαζί θα τελειώσουμε.”
“Όχι μη το λες αυτό. Εσύ, θέλω να συνεχίσεις. Μη το στερηθείς, επειδή δε μπορώ εγώ. Θα με κάνεις περήφανο και θα σε καμαρώνω μέχρι να επιστρέψω.”
“Το έχω πάρει απόφαση. Θα σε περιμένω να συνεχίσουμε μαζί όταν θα μπορέσεις. Εσύ θέλω να είσαι ο μοναδικός καβαλιέρος μου.”