Τα μοναχοπαίδια, δεν μπορείς να τα καταλάβεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Θες να σου πω τι είναι να είσαι μοναχοπαίδι;
Όχι για τα πρώτα χρόνια, τα εύκολα.. εκεί που όλα είναι ανέμελα και έχεις την «εύνοια» των γονιών σου. Όχι, εκεί είναι όλα καλά.
Ακόμα και στα χειρότερα, είναι καλά.
Γιατί είσαι εσύ, κι έχεις αναπτύξει άμυνες.
Γιατί ξέρεις να ελίσσεσαι, να προσαρμόζεσαι, να αγαπάς, να είσαι πιστός αλλά και να διαγράφεις απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Όχι, σου λέω για όταν περάσουν τα χρόνια και μεγαλώσεις.
Για όταν οι γονείς σου, αρχίσουν να έχουν ανάγκες.
Για όταν στην καθημερινότητά σου μπαίνουν γιατροί, νοσοκομεία..
Για μια νύχτα που θα βρεθείς στο αυτοκίνητό σου να ακολουθείς ένα ασθενοφόρο.
Μια νύχτα που θα ενημερώσεις τους φίλους και την ευρύτερη οικογένεια, αλλά εν τω μεταξύ, θα είσαι μόνος.
Μια μέρα που θα σου μιλήσουν γιατροί με έννοιες που δεν ξέρεις καλά καλά τι σημαίνουν.
Διασωληνώνεται, εντατική, κι εκείνη η ψυχρή λέξη «ετοιμαστείτε».
Κι εσύ, θα πάρεις πάλι τους φίλους και την ευρύτερη οικογένεια, αλλά εν τω μεταξύ, θα είσαι μόνος.
Και θα περάσουν μέρες έξω από μια εντατική.
Και εσύ θα κάθεσαι μόνος και θα περιμένεις, ακόμα κι αν γύρω σου είναι όλοι..
Γιατί εσύ θα ταξιδεύεις σε μνήμες που δεν μπορείς να μοιραστείς.
Δεν έχεις κάποιον να του πεις «θυμάσαι τότε που είπαμε στο μπαμπά ψέματα ότι θα είμαστε σινεμά…» γιατί είσαι μοναχοπαίδι.
Γιατί οι μνήμες σου ορίζονται από εσένα κι εκείνους, τους γονείς σου.
Γιατί η ρίζα σου είναι εκείνοι.
Γιατί βλαστήμησες πολλές φορές την ώρα και τη στιγμή που είσαι μοναχοπαίδι και ήσουν εσύ κι εσύ για όλα. Από το να πας στο φούρνο μέχρι το να ακολουθήσεις εκείνο το ασθενοφόρο εκείνη τη νύχτα.
Και πέρασαν μέρες.
Και το τηλέφωνο του τέλους το σήκωσες μόνος.
Και εκείνη σε πήρε αγκαλιά. Σου έκλεισε το στόμα, να μην ακουστεί η κραυγή σου.
Να μην ακουστεί η ψυχή σου που σκίστηκε.
Και σου είπε «τώρα, μαζί παιδί μου».
Κι εσύ πέρασες έναν χρόνο γύρω της. Όχι επειδή στο ζήτησε αλλά γιατί αυτή ήταν η ανάγκη σου.
Αυτός ήταν ο φόβος σου.
Μην τυχόν και την χάσεις. Είναι η ρίζα σου. Η μόνη πια..
Κι επειδή η ζωή έχει τις δικές της διαστροφές, δεν πρόλαβε να περάσει ένας χρόνος κι ήταν ένα άλλο τηλέφωνο, μια άλλη στιγμή..
Άκου φίλε.. δεν ορφανεύουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Τα μοναχοπαίδια, ξεριζώνονται. Ξεριζώνεται το μέσα τους και γίνονται έρμαια του χρόνου, καμιά φορά και των ανθρώπων. Μα κυρίως του εαυτού τους.
Χάνουν την ισορροπία τους, χάνουν την ταυτότητά τους, χάνουν τη ρίζα τους..
Τα μοναχοπαίδια, δεν μπορείς να τα καταλάβεις.
Γιατί δεν έχουν υπάρξει ποτέ πραγματικά παιδιά..
Είναι πάντα μοναχά-παιδιά.
Κι ας έχουν φιλίες καλύτερες από συγγενείς. Κι ας πετύχουν στην ζωή τους τα πάντα.
Θα είναι πάντα μονάχα-παιδιά.. κι η μοίρα τους είναι αυτό να είναι και το στίγμα τους.
Μονάχα..