Στην ζωή και τον έρωτα, να ζεις με τους όρους και τις επιθυμίες σου!

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Πέρασαν δυο χρόνια από την μέρα που αυτοί οι δυο άνθρωποι έζησαν ευτυχισμένοι, μέχρι εκείνη τη στιγμή που αποφάσισαν να μιλήσουν για τη σχέση τους στους δικούς τους.
Οι γονείς της, χάρηκαν μόλις άκουσαν το νέο, μέχρι που ρώτησαν για τη δουλειά του νεαρού. Στο άκουσμα του “εργάτης”, εξαγριώθηκαν. Πιο πολύ η μητέρα της, με νεύρα και φωνές να εκτοξεύει τις γνωστές ερωτήσεις “τι του βρήκες”, “πώς θα σε ζήσει”.. και με μόνη και σταθερή απαίτηση, το χωρισμό τους. Χωρίς να έχει σημασία το τι ένιωθαν αυτοί οι δυο άνθρωποι. Χωρίς να αφήσει επιλογές.
Βλέπεις η κόρη της, ήταν μια δικηγόρος κι ό άλλος ένας κατώτερος, κρινόμενος από το επάγγελμά του.

Και τι έγινε που δε γεννηθήκαμε όλοι, για να γίνουμε γιατροί και δικηγόροι. Όλες οι δουλειές είναι απαραίτητες και επειδή κάποιος είναι με διαφορετική μόρφωση κι εκπαίδευση, αυτό δε τον καθιστά και αμόρφωτο απαραίτητα.

Ακόμα κι εκείνη η ίδια μάνα που κάποτε ήταν μια φτωχή χωριατοπούλα και την έφερε ο άντρας της στην πόλη, είχε ξεχάσει από πού ξεκίνησε. Κι ας ήταν ο άντρας της ένας απλός άνθρωπος του μεροκάματου που είχε προσφέρει στην οικογένειά του όλα τα καλά και είχε προσφέρει μια καλή ζωή.

Εκείνη λοιπόν γιατί να μη ζήσει με αυτόν που αγαπάει;

Ατελείωτες κουβέντες με τη μάνα της κι όμως το μυαλό της είχε κολλήσει εκεί. Όλοι θέλουν το καλό των παιδιών τους όμως  η ευτυχία δε βρίσκεται στα πλούτη, αλλά στην αγάπη. Με λίγα λεφτά μπορείς να ζήσεις. Δε λέω η έλλειψη χρημάτων φέρνει γκρίνια.

Όμως είναι καλύτερα να τους ενώνουν τα πλούτη και η καρδιά τους να είναι άδεια γι αυτόν που έχουν δίπλα τους;

Κι εκείνος, κάποια στιγμή την άφησε μόνη. Δε μπορούσε να την βλέπει σε αυτά τα χάλια και δεν άντεχε να είναι η αιτία να διαλυθεί η σχέση της με τους γονείς της.

Δε της επέτρεψε να έχει καμία επαφή μαζί του και αυτό ήταν που την πόνεσε ακόμα πιο πολύ.  Γιατί δεν έμεινε να παλέψουν; Γιατί δεν επέμεινε; Τόση ήταν τελικά αυτή η αγάπη;
Όμως δεν ήταν  έτσι. Ένα χρόνο έκανε υπομονή κι εκείνος με μόνη του ελπίδα να τον περιμένει.
Μια δουλειά στο εξωτερικό, με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτό, πολλές προσπάθειες, κι ένας καλός μισθός!
Κι ένα τηλέφωνο χωρίς πολλά λόγια.
Ένα δαχτυλίδι, λίγα λουλούδια και μια συνάντηση που άργησε έναν χρόνο.
Εκείνους τους κέρδισε με το χαρακτήρα του, κι εκείνοι έχασαν έναν χρόνο από τη ζωή τους που όμως τον κέρδισαν με το πόσο πιο δυνατοί έγιναν μέσα από το χωρισμό και τη δοκιμασία τους.

Η ζωή αξίζει για να την ζεις με τους δικούς σου όρους. Με τις δικές σου επιθυμίες. Γιατί είναι η δική σου ζωή…
Και κάποιες φορές, αρκεί να είσαι με τον άνθρωπό σου!