Στην ζωή δεν αρκεί να κάνεις μόνο τους άλλους να χαμογελούν..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πίσω από κάθε μου σκέψη κρύβονται όνειρα, είναι απωθημένα που δε πήραν κάποια μορφή. Μόνο μέσα από αυτά νιώθω ελεύθερη, μπορώ να σκέφτομαι καθαρά χωρίς περιορισμούς και ταμπού να με πνίγουν. Πάντοτε θέλω να είμαι ειλικρινής με τους άλλους, με μένα όμως; Μπορώ να το κάνω;

«Εγώ» είμαι που πνίγω τα «θέλω» για να νιώσω πως κάτι προσφέρω στους άλλους. Κάθε μου όνειρο περνά από τελωνείο της γραμμής, στέκεται γεμάτο χαρά που θα διανύσει τον κόσμο μας. Και όμως καθώς προχωράει να μπει στο βαγόνι κάτι θα πάει στραβά, κάτι λαθραίο θα του βρουν στη βαλίτσα ή κάποιος άλλος θα του πάρει τη θέση με υψηλότερη προτεραιότητα.

Ως πότε θα κρατιέται μέχρι εκεί; Μια ανάσα πριν το βαγόνι, να κοιτάζει το τραίνο, να νοσταλγεί εικόνες που δεν έζησε ποτέ αλλά θέλει να ζήσει; Πάει πολύς καιρός από τότε που έβαζα τον εαυτό μου πιο ψηλά απ’τους άλλους. Έχω ξεχάσει πώς είναι το ρίσκο, πώς είναι να πετάς δίχως αναστολές. Μέχρι τώρα έχω ανάγκη να βλέπω γύρω μου χαμόγελα καρδιάς. Μέσα από το γέλιο των άλλων μπορώ να παγώσω για λίγο το ταξίδι μου. Κατά κάποιο τρόπο μού δίνουν κίνητρο να χαμογελάσω κι εγώ, επομένως, το ταξίδι ξεχνιέται και μένη κρυμμένο κάπου στην άκρη.

Όταν όμως στο τέλος της μέρας κλείσω τα μάτια, ξέρω πως κάτι μου λείπει, κάτι δεν πάει καλά και ο χρόνος γλιστράει. Μου λείπει η αίσθηση της ελευθερίας, η αγωνία του πού θα ξυπνήσω την επόμενη μέρα κάνοντας πράγματα τρελά με ανθρώπους τρελούς.

Η ζωή δεν θέλει μόνο τα χαμόγελα των άλλων. Ζει μονάχα μέσα από το δικό μας χαμόγελο. Θέλει γύρω της ανθρώπους που να μπουν να την καταλάβουν και να την αποδεχτούν όπως είναι με τα πάνω της και τα κάτω της. Έτσι, δεν νιώθει μόνη, παίρνει βαλίτσες και ξυπνά σε παγκάκια. Είναι αλήτισα και ξενιτεμένη, δε μπορεί να περιμένει κάθε της μέρα. Φτιάχνει νέες στιγμές που γρήγορα γίνονται αναμνήσεις…