Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Διακοπες!
Μερες για κάποιους χαρούμενες, για κάποιους άλλους μελαγχολικες.
Ο καιρός ζεστός.
Στην καρδιά του καλοκαιριού, η μάχη με τα σκοτάδια κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι μεγάλη.
Μια γυναίκα καθισμένη για άλλη μια χρονιά στην ίδια κόκκινη πολυθρόνα.
Εκείνη την πολυθρόνα που κουρνιάζει κάθε φορά που δεν αντέχει την μοναξιά της.
Χαζεύει τις φλόγες στο τζάκι, αγκαλιάζει το αγαπημένο της μυθιστόρημα και ξεκινάει το διάβασμα.
Ο χρόνος ανάγνωσης μέχρι το φινάλε είναι περίπου όσες και οι ώρες που χρειάζονται για να φύγει και αυτός ο χρόνος.
Το σπίτι γεμάτο κεριά. Δεν ανάβει φως, της αρκεί η λάμψη που δίνουν αυτά για να αχνοβλεπει τα γράμματα και να χάνεται στις λέξεις.
Άλλωστε η ιστορία, της είναι ήδη γνωστή. Οι σελίδες είναι φθαρμένες και τα μάτια θολά κάθε φορά που φτάνει σε κείνες τις γραμμές με τα σημάδια.
Σημάδια που αφήνουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα δάκρυα από τα μάτια της. Δεν αντέχει τις λέξεις, δεν αντέχει τα συναισθήματα που της προκαλούν, δεν αντέχει την άδεια αγκαλιά της.
Είναι το αγαπημένο της μυθιστόρημα, η ιστορία του μαλακώνει την ψυχή της και την βοηθάει να κάνει άλλη μια ανασκόπηση για την χρονιά που φεύγει.
Τα όνειρα για τον επόμενο καιρό, δεν υπάρχουν πια, το μόνο που εύχεται είναι να είναι «εκείνοι» καλά.
Εκείνοι οι ήρωες που της κρατάνε συντροφιά κάθε γιορτές και διακοπές, και ας μην το ξέρουν.
Πυροτεχνήματα γεμίζουν τον ουρανό της Αθήνας λίγο πριν την λέξη τελος και μια γιορτή στην οποία δεν συμμετέχει,. Το βλέμμα της τα παρακολουθεί από την μεγάλη τζαμαρία του σαλονιού της. Βάζει ένα ποτήρι κρασί και εύχεται στον εαυτό της!
Στην πρώτη γουλιά το βιβλίο κλείνει, στο πίσω μέρος χαζεύει την φωτογραφία της! Ήταν τόσο ευτυχισμένη όταν το γράψε! Ήρωες του είναι οι άνθρωποι της και η ιστορία που ξετυλίγεται είναι η δική της. Ο έρωτας με τον άντρα της, η γέννηση των παιδιών της, ο γάμος τους, τα εγγόνια, τα γέλια, τα κλάματα, η φασαρία, τα λάθη, η μοναξιά.
Γιατί αυτή η γυναίκα τα είχε όλα και τα έχασε. Τα έχασε γιατί ήθελε αλλά πιο σημαντικά, δόξα, τιμή, χρήμα. Και τώρα τι κατάφερε; Μια γεμάτη βιβλιοθήκη, ένα γεμάτο πορτοφόλι και ένα άδειο σκοτεινό σπίτι.
Δεν μπόρεσε να διορθώσει τα λάθη της, δεν την αφήνει ο εγωισμός της. Καλύπτει τα κενά με ουτοπικά βιβλία και ψεύτικες ιστορίες. Όσο αβάστακτη και αν είναι αυτή η βραδιά, εκείνη πάλι επέλεξε το πείσμα κα την κόκκινη πολυθρόνα της!