Με σπατάλησα, μα δεν με έχασα..

Γράφουν η Δήμητρα Γιαννοπούλου και η Σοφία Παπαηλιάδου

Απόψε γράφω για σένα.
Για σένα, που σήμερα ξύπνησες με μια λύπη σφινωμένη στο στήθος σου.
Για σένα, που ενώ το μόνο που ήθελες ήταν να μείνεις στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι, έσφιξες τα δόντια, σηκώθηκες και άρχισες να κάνεις το ένα “πρέπει” μετά το άλλο.
Για σένα, που βρήκες το κουράγιο να χαμογελάσεις στις καλημέρες που σου είπαν.
Απόψε γράφω για σένα, που κλαις μόνο πίσω από κλειδωμένες πόρτες.
Για σένα, που έχασες μα έπαιξες ξανά. Και για σένα, που προδόθηκες, μα πίστεψες και πάλι.
Απόψε γράφω για σένα και για τις απώλειες. Για εκείνα που λαχταράς και δεν έχεις και για κείνα που έφυγαν και δεν θα ξαναέρθουν.
Γι’ αυτά που ήσουν και δεν είσαι πια και γι’ αυτά που μοιάζεις, μα που ποτέ δεν έγινες.
Απόψε γράφω για κείνα, τα μακρινά, εφηβικά καλοκαίρια που ο χρόνος ξεθωριάζει…
Κι ίσως τελικά απόψε να γράφω για μένα.

Ίσως τελικά απόψε, να γράφω για μένα, γιατί για όλους τους άλλους σπατάλησα πολλά και για μένα κράτησα τα ψίχουλα.
Σπατάλησα καρδιά. Σπατάλησα ψυχή. Σπατάλησα αγάπη. Σπατάλησα κατανόηση και συγχώρεση.
Σπατάλησα χάδια κι αγκαλιές, έγινα ό,τι είχε ανάγκη ο καθένας.
Και τώρα που τα θέλω για μένα, δεν τα χω.
Γι’αυτό γράφω για μένα.
Γιατί τώρα εγώ είμαι εκείνη που στα βουβά καταπίνω δάκρυα από εκείνα που κανείς δεν έρχεται να τα σκουπίσει.
Για μένα.
Γιατί με σπατάλησα με δεν με έχασα.
Υπάρχω ακόμα. Σε πείσμα όλων.. υπάρχω ακόμα.