Κι αν ποτέ γίνω σύζυγός σου, χώρισέ με σε παρακαλώ!

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Όταν σε γνώρισα, κατάλαβα μεμιάς ότι η σχέση μας θα ήταν εκρηκτική, γεμάτη ένταση. Τίποτα μέτριο και συνηθισμένο δε θα μας ταίριαζε!
Από την αρχή φάνηκε πως το παιχνίδι που επιλέξαμε να παίξουμε ήταν για γερά στομάχια. Η ατμόσφαιρα κάθε φορά που συναντιόμασταν ήταν ηλεκτρισμένη. Κουνούσαμε πολύ προσεκτικά τα πιόνια που κρατούσαμε στα χέρια μας, με την ελπίδα να βγούμε αλώβητοι και νικητές από αυτήν την παρτίδα.

Το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή και μου φαίνεται αστείο! Από την αρχή φαινόταν, άσχετα αν εμείς δε θέλαμε να το παραδεχτούμε. Πιαστήκαμε και οι δύο στα δίχτυα του έρωτα και δε μπορούσαμε να ξεμπλεχτούμε με τίποτα.
Το παιχνίδι στρατηγικής που παίζαμε έδωσε πανηγυρικά τη θέση του σ΄ένα παιχνίδι που έκαναν πάρτυ οι αισθήσεις.

Όμως τα παιχνίδια έχουν κανόνες, και όπως έχεις καταλάβει, αυτοί παύουν να υπάρχουν όταν μιλάμε για εμάς.
Κάψαμε λοιπόν κάθε παιχνίδι, και μαζί μ’αυτό και τους κανόνες του.
Μείναμε οι δυο μας να τυλιγόμαστε στις φλόγες του και να βλέπουμε τις στάχτες και τα αποκαΐδια.

Φέρνω τη μορφή σου στο μυαλό μου και μου προκαλείς πανικό. Κάθε κύτταρο του κορμιού μου ηλεκτρίζεται και πλημμυρίζει επιθυμία. Σε γνώρισα κυρίαρχο των αισθήσεών μου και κυρίαρχος θέλω να παραμείνεις.
Θέλω να σε υπακούω με τυφλή υποταγή και να γίνομαι σκλάβα των πιο απόκρυφών σου επιθυμιών.
Δε μπορώ να διανοηθώ πως μια φωτιά που καίει όλους και όλα στο πέρασμά της θα δώσει τη θέση της σε κάτι συνηθισμένο, μία φλόγα που σιγοκαίει μέχρι να σβήσει κάποια στιγμή τελείως!

Όχι! Δε θα αφήσω να συμβεί κάτι τέτοιο!

Γι’αυτό σου λέω! Όταν αρχίσω να φέρομαι σαν σύζυγος, σε παρακαλώ χώρισέ με.
Θέλω να έχω στο μυαλό μου αυτό που έχουμε σαν κάτι αλλιώτικο, διαφορετικό από όλα τ’άλλα και όχι σαν κάτι που ξέφτισε με τον καιρό και έδωσε τη θέση του σε κάτι συνηθισμένο.