Εγώ ερωτεύομαι ανήθικα, χωρίς συστολές και πρέπει. 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

Εγώ ερωτεύομαι ανήθικα, χωρίς συστολές και πρέπει.
Κι έτσι μόνο μου αρέσει.
Ακόμα κι ανάμεσα στις λέξεις μου, σε γδύνω, σε διεκδικώ και σου ζητάω λόγια χωρίς αναστολές.
Βλέμματα κρυφά και πράξεις που το φως της μέρας δεν τις εγκρίνει.
Επιθυμίες σιωπηλές που πνίγουν και εκεί στα κρυφά παίζουν τυφλόμυγα..
Με τα μάτια κλειστά και τα αγγίγματα ενωμένα.
Εκεί που να μην μας βρίσκει κανείς.
Εκεί που να μην μας βλέπει κανείς.
Εκεί που να μην υπάρχουμε για κανέναν παρά μόνο για μας.
Λαβύρινθος το πάθος μας και κόλαση ο πόθος μας.
Ημίγυμνη η αλήθεια και γυμνά τα θέλω μας.
Τα κραυγάζουμε τα θέλω μας.
Μέσα από σκισμένα χείλια και σημαδεμένες πλάτες, χαραγμένες υποσχέσεις για ένα μαζί χωρίς όρους κι όρια.

Έτσι (σε) ερωτεύομαι εγώ.
Χωρίς όρια.
Χωρίς πρέπει.
Μόνο με σημάδια που το πρωί θα κρύψεις κάτω από το βαρύ σου μακιγιάζ, για να μην θυμάσαι..
Μα πάντα θα θυμάσαι.
Μέχρι το επόμενο ξημέρωμα..