Δίχως αρχή, δίχως τέλος και δίχως νόημα. Απλά σ’ακολουθώ…

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Παλεύω. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Πόσες μάχες ακόμη; Πόσες; Δίχως όπλα. Πόσες;
Κάθε μέρα, δίχως όπλα. Ξεγελάω τον εαυτό μου με τις θύμησες του παρελθόντος. Τον ξεγελάω, μη γνωρίζοντας το λόγο που το κάνω.. Αλήθεια, γιατί το κάνω;
Θυμάμαι όλες εκείνες τις δήθεν “σωστές” μου επιλογές, τα δήθεν “ηθικά” αλλά και τ’ανήθικα. Τις αμυχές των κορμιών, τις σιωπές αυτών κι όλα εκείνα τα λόγια με τα βλέμματα τα μηχανικά.
Θυμάμαι τις ώρες, τις νύχτες που σπατάλησα για να σε συνεφέρω απ’τα μεθύσια σου.
Όλα λάθος. Όλα. Χαμένος χρόνος. Χαμένα χρόνια.
Κουράστηκε το εξαπατημένο σινάφι μου, να μετράει χαμένα χρόνια.
Κουράστηκε. Δεν αντέχει άλλο. Κουράστηκα ακούς;
Κουράστηκα στην δήθεν «στρωμένη» ζωή μου. Την δήθεν «ευτυχισμένη» ζωή μου.
Μαλακίες… Όλα είναι μαλακίες.

Πόσο ακόμη θα καβατζώνομαι πίσω από κεκαλυμμένα συναισθήματα. Πόσο; Όσο καλά κι αν ξέρω να προσαρμόζω τον εαυτό μου, θά’ρθει μια μέρα που θα “σκάσει”.. θα σκάσει η βόμβα μες τα ίδια μου τα χέρια. Κι όλες αυτές οι σκέψεις που μάχονται λυσσαλέα μέσα μου, οι φόβοι, ο θυμός, η ζήλια κι η ακατάπαυστη επιθυμία πού’χω για σένα, θα εξωτερικευθούν.
Και ξέρεις κάτι; Τότε δεν θα με νοιάζουν οι συνέπειες. Ούτε οι άνθρωποι γύρω μου θα με νοιάζουν. Ούτε ο πόνος που θα προκαλέσω, ούτε τίποτε. Τίποτε δεν θα με νοιάζει, ακούς;
Διάβολε. Πάλι κλαίω.. Πάλι..

Χθες βράδυ υποσχέθηκα στον εαυτό μου, πως δεν θα έκλαιγα ποτέ ξανά. Τι ψεύτης που είμαι. Ξανά και ξανά το ίδιο ψέμα. Κάθε φορά το ίδιο. Την ημέρα ανακυκλώνω τον “μασημένο” σου έρωτα και τη νύχτα τον ξερνάω, μη μπορώντας να χωνέψω την ωμή πραγματικότητα γύρω μου. Μη μπορώντας να κρατήσω κλειδωμένους στην ντουλάπα, τους δαίμονες που φωνάζουν τ’όνομά σου.

Κι είναι πολλοί οι δαίμονες. Μ’έχουν γονατίσει. Μού’χουν σαλέψει το μυαλό. Δεν έχω μυαλό. Δεν έχω τίποτε. Ο νους μου, ακολουθεί μονάχα εσένα. Στο σκληρό και μάταιο παιχνίδι σου. Δίχως αρχή, δίχως τέλος και δίχως νόημα. Απλά σ’ακολουθεί..