Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Από την αρχή το κατάλαβες. Από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας. Χρόνια πριν εγώ δεν ήμουν άλλη μία στη σειρά σαν αυτές που το συντηρητικό μεν αλλά με πλούσια φαντασία μυαλό σου φαντασιωνοταν!
Ήμουν πολύ πακέτο. Με ένα πολύστροφο μυαλό σε μόνιμο πινγκ πονγκ με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού σου. Εκεί που χάνεσαι με τα πρέπει κόντρα στα θέλω. Και τελικά χάνεις Εσένα και το κάθε τώρα Σου.
Με δέχτηκες σαν να με γνώριζες από τα μικρατα σου. Ανοιξες διάπλατα να δω το έρεβος-χρεος που η ψυχή σου κουβαλά σαν από πάντα της ταγμένη σε κάτι ανώτερο. Σε κάτι που ξεπερνούσε απολαύσεις της στιγμής γυρεύοντας σχέδον ηδονιστικα την υστεροφημία.
Για χρόνια πολλά τώρα συνυπάρχουμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε ενα θα που ποτέ δεν γίνεται να. Σε μια διαρκή αναμονή κι αναβολή σε κάθε σχέδιο, σε κάθε οραματισμο. Κι όλο αυτό καταλήγει σαν κόμπος στο λαιμό σαν λέξη που δεν βγαίνει, σαν ζωή χωρίς ανάσα βαθιά, χωρίς δικαίωμα στη χαρά.
Στα λεγα, δεν είμαι εγώ για να περάσεις καλά μόνο και να ξεχαστεις. Γυρεύω ταύτιση, αφομοίωση στα μυαλά, στην καρδιά κι εν τέλει στο κορμί. Σε χώρο και χρόνο όμως παρόντα.
Στα ‘λεγα, ψάχνω της ζωής το μαγικό ραβδάκι που κάνει τις μέρες να λάμπουν από το θαύμα μιας αγάπης που υπάρχει χωρίς βάρος, χωρίς κόπο, χωρίς μαρτυρια, παρασκήνια και κακές συγκυρίες για τα μάτια του κόσμου που ούτως ή άλλως τρέφεται να κρεμάει ταμπέλες σε ο, τι δεν συλλαμβάνει ο σε κουτάκια εγκέφαλός του!
Στα ‘λεγα, ότι τον κακό μας τον καιρό εμείς τον αλλάζουμε όταν σταματησουμε λίγο και ρωτήσουμε απλά το φοβισμένο παιδί μέσα μας τι θέλει για να νιώσει καλά.
Σήμερα, τώρα όμως κι όχι σε λίγο. Το σε λίγο είναι πολύ μακριά όταν η καρδιά σου μπουκωσε από ναι μεν αλλά. Χόρτασε αναβολή σε ένα πραγματικό θέλω απέναντι σ’ ένα απαραίτητο λόγω συνθηκών έχω.
Στα ‘λεγα, όταν θες πραγματικά αυτό το μαζί να γίνει το επόμενο σου σήμερα βρίσκεις τρόπο. Δημιουργείς χρόνο. Εκεί που δεν υπάρχει, εκεί που λες ότι πνίγεσαι από τις υποχρεώσεις που δημιούργησες κυνηγώντας τα μεγάλα όνειρά σου για κοινωνική καταξίωση και προσφορά. Και αντε και τα έπιασες, έφτασες το πολυπόθητο όραμα…
Στα ‘λεγα, ότι η αγάπη θέλει χώρο και χρόνο. Θέλει να τη βάζεις μπροστάρησα στις προτεραιότητες σου. Κι όχι όταν περισσέψει χρόνος από το καθώς πρέπει πρόγραμμά σου.
Στα ‘λεγα με πολλούς τρόπους πολύ καιρό τώρα.
Δεν με άκουσες. Δεν θες να ακούσεις, ήσουν πολύ απασχολημένος στο κυνήγι του αυταποδεικτου! Του σχεδόν αυτονόητου.
Στα ‘λεγα…
Τώρα που απομακρυνομαι κατακοπη από το κυνήγι της σκιάς που κατάντησες τον εαυτό σου προλαβαίνεις να το αντιληφθείς; Προλαβαινεις να με σταματήσεις ή τσάμπα καίω το μελάνι του μυαλού μου;
Δείξε μου επιτέλους ότι δεν είσαι ένα ακόμη λάθος μου. Έχω κάνει πολλα. Μη γίνεις το καλύτερο μου…Μην το κάνεις!