Όχι σου λέω, δεν ήσουν τύχη εσύ, ήσουν γραφτό, ήσουνα η μοίρα μου!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Ποτέ μου δεν πίστεψα στην τύχη, πάντα πίστευα στην δύναμη των ψυχών, των σωμάτων και της μοίρας.
Κανένας έρωτας δεν γεννήθηκε από τύχη, κανένας έρωτας δεν έγραψε ιστορία κατά τύχη.
Καμία αγάπη, αγάπη μου, δεν ξεκίνησε τυχαία.
Τυχαία δεν δόθηκε καμία αγκαλιά. Δεν σταύρωσαν οι στράτες δυο ανθρώπων από τύχη. Ούτε φιλιούνται τυχαία δυο ανθρώποι.

Στο λέω, δεν ήταν τύχη αυτό με εσένα, ήταν γραμμένο!
Δεν έπεσες τυχαία εδώ μπροστά μου εσύ, ήσουνα δώρο απ΄ τον Θεό κι από την μοίρα.

Ήσουν βροχή εσύ, όταν το χώμα μου το έκαιγε ο ήλιος.
Ήσουνα ήλιος, όταν η νύχτα με είχε σκεπάσει ως απάνω με σκοτάδι.
Ήσουν νερό στα διψασμένα χείλη μου, φιλί, στο αφίλητο μου σώμα, χάδι, στην απ΄ τους άλλους αγριεμένη μου ψυχή.

Δεν ήταν τύχη σου λέω, ήταν γραμμένο!
Ήσουνα μάνα, όταν με διέλυε η ορφάνια.
Ήσουνα δρόμος, όταν μου τέλειωσαν οι στράτες.
Ήσουνα θάλασσα πλατιά και σωτηρίας, όταν με έτρωγε η σκουριά, δεμένο και σάπιζα σε άδεια λιμάνια.

Όχι μάτια μου, δεν ήσουν τύχη, ήσουν η ελπίδα!
Ήσουνα αγάπη, όταν την έχασα την πίστη, κι ήρθες εσύ και μου είπες, “πίστεψε”!
Ήσουν μαζί, όταν μονάχος ξεψυχούσα, και μου είπες, “πάρε ψυχή απ΄ την δική μου την ψυχή” !
Ήσουνα έρωτας εσύ κι εγώ κρεβάτι, κι όταν με κοίταξες έστρωσα τα καλά μου, και σου έγνεψα, “ΕΛΑ, δικό σου είμαι” !

Δεν ήταν τύχη, ήταν γραφτό, ήτανε μοίρα. Είσαι ξεκάθαρα γραφτό μου, εσύ είσαι η μοίρα!